Kwalifikacja: CHM.03 - Przygotowywanie sprzętu, odczynników chemicznych i próbek do badań analitycznych

Wiele osób błędnie zakłada, że samo podgrzewanie roztworu do wrzenia rozwiąże problem zawiesin. W praktyce jednak podgrzanie może powodować rozpuszczenie niektórych substancji, lecz zupełnie nie usuwa cząstek stałych – a wręcz czasem prowadzi do ich agregacji lub wytrącania nowych osadów, zwłaszcza w złożonych mieszaninach. To klasyczny błąd myślowy: myślimy, że ciepło „załatwi sprawę”, tymczasem w spektrofotometrii nawet drobne cząstki potrafią zaburzyć pomiar, a wrzenie nic tu nie zmieni. Z kolei dekantacja bez sączenia może być dobra do oddzielenia grubego osadu od cieczy, ale nie ma szans, żeby usunąć bardzo drobne zawiesiny czy koloidy – one po prostu zostają w roztworze i skutecznie zniekształcają wynik spektrofotometryczny. W praktyce laboratoryjnej dekantację stosuje się raczej jako etap wstępny, a nie ostateczny. Suszenie roztworu w suszarce laboratoryjnej to już zupełne nieporozumienie w tym kontekście – ta technika służy do odparowania rozpuszczalnika i uzyskania suchej pozostałości, a nie do oczyszczania roztworu z zawiesin. W dodatku po wysuszeniu nie mamy już roztworu, tylko suchą masę, więc nie przeprowadzimy spektrofotometrii. Często spotykam się z myśleniem, że każda operacja laboratoryjna „coś daje”, ale tutaj tylko filtracja przez sączek lub filtr membranowy zapewnia skuteczne oczyszczenie roztworu do pomiaru spektrofotometrycznego. Pozostałe metody są nieefektywne lub wręcz prowadzą do utraty próbki albo zafałszowania wyniku.