Sól kamienna, znana również jako chlorek sodu (NaCl), jest substancją, która charakteryzuje się niską rozpuszczalnością w wodzie w porównaniu do innych substancji takich jak cukier czy siarczan(VI) miedzi(II). W temperaturze 100°C, rozpuszczalność soli kamiennej osiąga wartość około 357 g/l, co jest znacznie niższe niż dla cukru, który rozpuszcza się w wodzie na poziomie 2000 g/l. Sól kamienna jest wykorzystywana w wielu dziedzinach, od przemysłu spożywczego po przemysł chemiczny. Jako substancja słabo rozpuszczalna, ma zastosowanie w procesach, w których kontrola nad stężeniem roztworu jest kluczowa, na przykład w produkcji roztworów o określonym stężeniu do analizy chemicznej. Ponadto, znajomość rozpuszczalności soli kamiennej ma znaczenie w kontekście ochrony środowiska, gdzie nadmierne stężenie NaCl w wodach gruntowych może prowadzić do zasolenia ekosystemów. W praktyce, rozumienie tych właściwości jest niezbędne dla inżynierów chemicznych i technologów, którzy projektują procesy wytwórcze i oceniają ich wpływ na środowisko.
Cukier, siarczan(VI) miedzi(II) oraz saletra potasowa, mimo że są substancjami, które rozpuszczają się w wodzie, nie są odpowiedziami na pytanie o najsłabiej rozpuszczającą się substancję. Cukier, czyli sacharoza, jest bardzo dobrze rozpuszczalny w wodzie, co czyni go substancją o wysokiej rozpuszczalności. W rzeczywistości, w temperaturze 100°C, cukier może rozpuścić się w ilości do 2000 g/l, co zdecydowanie przewyższa rozpuszczalność soli kamiennej. Siarczan(VI) miedzi(II), z kolei, również posiada wysoką rozpuszczalność w wodzie, wynoszącą około 70 g/l w temperaturze 20°C, co również stawia go w kontrze do właściwości soli kamiennej. Saletra potasowa, czyli azotan potasu, ma dobrą rozpuszczalność, wynoszącą około 350 g/l w wodzie w temperaturze 20°C. Typowym błędem myślowym, który prowadzi do takich niepoprawnych wniosków, jest pomylenie ogólnego pojęcia rozpuszczalności z osobistymi doświadczeniami związanymi z użytkowaniem tych substancji. Wielu ludzi ma tendencję do myślenia, że substancje, które łatwo rozpuszczają się w codziennym życiu, takie jak cukier w napojach, są najsłabiej rozpuszczalne, co jest sprzeczne z właściwościami fizycznymi tych związków. W rzeczywistości, aby zrozumieć rozpuszczalność substancji, konieczne jest oparcie się na danych naukowych i zrozumienie różnorodności właściwości chemicznych, które determinują ich zachowanie w roztworze.