Kwas azotowy(V) (HNO3) jest odpowiednim środkiem do rozpuszczania mosiądzu, który jest stopem miedzi i cynku. Jego skuteczność wynika z właściwości utleniających, które umożliwiają efektywne rozkładanie metali. W przypadku mosiądzu, który może zawierać również inne pierwiastki, takie jak ołów, kwas azotowy pozwala na uzyskanie klarownego roztworu, przeznaczonego do dalszych analiz chemicznych. Praktyczne zastosowanie kwasu azotowego obejmuje w szczególności analytkę chemiczną, gdzie uzyskanie czystych roztworów metali jest kluczowe dla dokładnych pomiarów. Standardy laboratoryjne, takie jak ISO 17025, wymagają używania odpowiednich reagentów do uzyskania wiarygodnych wyników pomiarów. Użycie kwasu azotowego w laboratoriach jest zgodne z dobrymi praktykami, które przewidują zabezpieczenie próbki przed kontaminacją i minimalizację ryzyka błędnych interpretacji wyników.
Wybór innych kwasów, takich jak kwas solny, siarkowodorowy czy fosforowy, nie jest właściwy w kontekście rozpuszczania próbki mosiądzu. Kwas solny (HCl) jest silnym kwasem, ale jego zdolność do rozpuszczania metali jest ograniczona, szczególnie w przypadku stopów, które zawierają miedź. Miedź jest odporna na działanie kwasu solnego, co sprawia, że mosiądz nie rozpuści się w tym środku. Siarkowodorowy (H2S) natomiast, jest gazem, który nie ma właściwości kwasowych, które umożliwiłyby mu efektywne rozpuszczanie metali. Użycie kwasu fosforowego (H3PO4) również nie jest odpowiednie, ponieważ ten kwas jest stosunkowo słabszy i nie jest w stanie skutecznie rozpuścić metali zawartych w mosiądzu w odpowiednich warunkach. Typowe błędy myślowe związane z tymi odpowiedziami wynikają z braku zrozumienia chemicznych właściwości różnych kwasów oraz ich interakcji z metalami. W praktyce laboratoryjnej ważne jest stosowanie odpowiednich środków chemicznych, aby uzyskać pożądane rezultaty oraz zgodność z procedurami analitycznymi, co w przypadku mosiądzu jednoznacznie wskazuje na konieczność użycia kwasu azotowego.