Metoda Kjeldahla jest powszechnie stosowana w chemii analitycznej do oznaczania zawartości azotu w różnych substancjach, takich jak gleby, materiały organiczne, pasze czy nawozy. Proces ten polega na mineralizacji próbki poprzez jej rozkład w stężonym kwasie siarkowym, co prowadzi do uwolnienia amoniaku. Następnie amoniak można oznaczyć za pomocą różnych technik, w tym titracji. Przykładowo, w analizach żywności metoda ta umożliwia oszacowanie białka, ponieważ azot jest głównym składnikiem aminokwasów. Metoda Kjeldahla jest zgodna z międzynarodowymi standardami, takimi jak ISO 5370, co czyni ją uznaną metodą w branży analitycznej. Dzięki swojej precyzji i prostocie, jest szeroko stosowana w laboratoriach na całym świecie, co czyni ją kluczowym narzędziem w badaniach jakościowych i ilościowych.
Wybór odpowiedzi dotyczących siarki, wodoru czy żelaza jako substancji oznaczanych metodą Kjeldahla wydaje się być wynikiem niepełnego zrozumienia zastosowań tej metody analitycznej. Siarka, choć również ważny składnik w wielu procesach biologicznych, nie jest oznaczana tą metodą. Oznaczanie siarki zwykle wymaga innych technik, takich jak spektrometria masa czy chromatografia, które są dostosowane do właściwości chemicznych siarki. Przekonanie, że wodór mógłby być analizowany metodą Kjeldahla, wynika z błędnego założenia, że metoda ta dotyczy ogólnych analiz pierwiastków. W rzeczywistości, wodór jest zazwyczaj obecny w związkach w formie protonów i nie jest bezpośrednio oznaczany w procesie analiz chemicznych, a jego obecność jest często obliczana na podstawie zawartości innych pierwiastków, takich jak węgiel. Co do żelaza, oznaczanie tego pierwiastka również wymaga specyficznych metod, takich jak spektroskopia absorpcyjna, które są bardziej odpowiednie do tego typu analizy. Błędne odpowiedzi wskazują na brak zrozumienia specyfiki metod analitycznych oraz rodzaju materiału, który można analizować za pomocą każdej z nich. Kluczowe znaczenie ma zrozumienie, że różne pierwiastki wymagają różnych technik analitycznych, co jest podstawą skutecznych praktyk laboratoryjnych.