Czerwień metylowa jest wskaźnikiem pH, który zmienia swoją barwę w zakresie od 4,2 do 6,2. W przypadku miareczkowania amoniaku o stężeniu 0,1 mol/dm³ roztworem kwasu solnego o tym samym stężeniu, skok krzywej miareczkowania zachodzi w granicach pH 6,3–4,3. Oznacza to, że czerwień metylowa jest idealnym wskaźnikiem do obserwacji tego procesu, ponieważ zmiana koloru w tym zakresie pH pozwala na dokładne określenie punktu końcowego miareczkowania. W praktycznych zastosowaniach laboratorialnych, stosując czerwień metylową, można zauważyć wyraźną zmianę koloru, co umożliwia kontrolę nad postępem reakcji. W kontekście standardów laboratoryjnych, dobór wskaźników powinien zawsze być dostosowany do specyfikacji reakcji, co czyni czerwień metylową odpowiednim wyborem w tym przypadku, a jej użycie jest zgodne z dobrymi praktykami w chemii analitycznej.
Fenoloftaleina, błękit tymolowy oraz błękit bromotymolowy to wskaźniki, które mają inne zakresy zmian barwy niż czerwień metylowa. Fenoloftaleina zmienia barwę w zakresie pH 8,2–10,0, co oznacza, że nie jest odpowiednia do miareczkowania amoniaku kwasem solnym, gdzie skok krzywej miareczkowania zachodzi w dużo niższym zakresie pH. Błękit tymolowy, z kolei, zmienia kolor z żółtego na niebieski w zakresie pH 6,0–7,6, co również nie pokrywa się z wymaganym zakresem. Błękit bromotymolowy zmienia barwę w zakresie pH 6,0–7,6, co również sprawia, że nie jest idealnym wskaźnikiem do tego typu miareczkowania. Typowym błędem myślowym, który może prowadzić do wyboru tych wskaźników, jest nieprawidłowe zrozumienie, że każda zmiana koloru wskaźnika wystarczy, aby określić punkt końcowy reakcji. W rzeczywistości, kluczowe jest dopasowanie wskaźnika do specyficznych warunków miareczkowania, co w tym przypadku czyni czerwień metylową jedyną odpowiednią opcją. Wybierając nieodpowiedni wskaźnik, można uzyskać fałszywe wyniki, co jest niezgodne z zasadami analizy chemicznej i może prowadzić do błędnych wniosków w badaniach laboratoryjnych.
