Pomiar kąta skręcania płaszczyzny światła spolaryzowanego przechodzącego przez badaną substancję wykonuje się metodą polarymetryczną, która jest jedną z kluczowych technik analitycznych stosowanych w chemii i biologii. Polarymetria opiera się na zjawisku skręcania płaszczyzny polaryzacji światła przez substancje optycznie czynne. Substancje te, zwane chiralnymi, mają zdolność do zmiany kierunku polaryzacji światła, co jest mierzone za pomocą polarymetru. Przykłady zastosowań metody polarymetrycznej obejmują analizę stężenia roztworów cukrów, takich jak glukoza czy sacharoza, a także oznaczanie stężenia kwasów organicznych. Polarymetria znajduje zastosowanie w przemyśle farmaceutycznym, gdzie umożliwia kontrolę jakości substancji czynnych. Metoda ta jest zgodna z normami farmakopealnymi, co podkreśla jej znaczenie w praktyce analitycznej.
Wybór odpowiedzi sugerującej inne metody pomiarowe na przykład nefelometrię, spektrofotometrię czy refraktometrię, wynika z niepełnego zrozumienia zjawisk związanych z polaryzacją światła. Nefelometria jest techniką analityczną opartą na pomiarze rozproszenia światła przez cząstki w roztworze, co jest użyteczne w analizie zawiesin, ale nie ma zastosowania w pomiarze skręcania płaszczyzny polaryzacji. Spektrofotometria z kolei polega na pomiarze absorpcji światła przez substancje, co również nie wiąże się z analizą chiralności i skręcania, a jedynie z badaniem interakcji światła z materią w innym kontekście. Refraktometria to metoda pomiaru współczynnika załamania światła, która również nie dotyczy bezpośrednio zjawisk skręcania, a jej zastosowanie ogranicza się do analizy składu roztworów oraz ich stężenia. W praktyce, mylenie tych metod może prowadzić do niepoprawnych wniosków analitycznych, co podkreśla znaczenie właściwego zrozumienia podstawowych pojęć z zakresu optyki i chemii analitycznej.