Redoksometria to technika analityczna, która opiera się na reakcjach redoks, czyli reakcjach utleniania i redukcji. W kontekście pomiaru całkowitej ilości żelaza w próbce wody, redukcja żelaza(III) do żelaza(II) jest kluczowym krokiem, który umożliwia dokładniejsze oznaczenie tego pierwiastka. W praktyce, po redukcji żelaza(III), można zastosować titrację redoksową, gdzie żelazo(II) jest utleniane do żelaza(III) przez odpowiedni utleniacz, a zmiana koloru wskaźnika pozwala na określenie końcowego punktu reakcji. Zgodnie z dobrymi praktykami laboratoryjnymi, przed przeprowadzeniem analizy należy zadbać o odpowiednie warunki pH oraz eliminację interferencji, co wpływa na dokładność pomiarów. Redoksometria znajduje zastosowanie nie tylko w analizie wody, ale również w diagnostyce medycznej oraz w przemyśle, gdzie kontrola zawartości metali jest istotna dla jakości produktów.
Chociaż alkacymetria, kompleksometria i analiza strąceniowa to istotne metody analityczne, nie są one odpowiednie w kontekście oznaczania całkowitej ilości żelaza poprzez redukcję żelaza(III) do żelaza(II). Alkacymetria, która polega na pomiarze stężenia jonów w roztworze w oparciu o zmianę pH, nie odnosi się bezpośrednio do procesów redoks, a więc nie będzie w stanie skutecznie oznaczyć żelaza w tej formie. Kompleksometria, z kolei, polega na tworzeniu kompleksów metalowych z ligandami i jest szczególnie użyteczna przy oznaczaniu metali, lecz nie obejmuje redukcji żelaza(III) do żelaza(II). Analiza strąceniowa, oparta na reakcji strącania, również nie dotyczy procesów redoks i nie jest metodą, która mogłaby wspierać oznaczanie żelaza po redukcji. Wybór niewłaściwej metody analitycznej może wynikać z nieporozumienia dotyczącego mechanizmów chemicznych, które rządzą tymi procesami. Kluczowe jest zrozumienie, że metode analityczne muszą być dobrane zgodnie z charakterystyką badanej substancji oraz wymaganiami analizy, co pozwoli na uzyskanie wiarygodnych i dokładnych wyników.