Aby wyznaczyć wartość absorbancji substancji X, wykorzystujemy prawo Lamberta-Beera, które opisuje zależność między stężeniem substancji a jej absorbancją. Wzór ten można zapisać jako A = ε * c * l, gdzie A to absorbancja, ε to molowa absorpcyjność, c to stężenie, a l to długość drogi optycznej. W przypadku mieszanki substancji X i Y, całkowita absorbancja A_X+Y jest sumą absorbancji obu substancji. Z tytułu tego, możemy zapisać równanie: A_X+Y = A_X + A_Y. Znamy wartości A_X+Y = 0,84 oraz A_Y = 0,56. Przy użyciu tego równania obliczamy A_X: A_X = A_X+Y - A_Y = 0,84 - 0,56 = 0,28. W praktyce, takie obliczenia są powszechnie stosowane w laboratoriach chemicznych i biochemicznych do analizy składu mieszanin, co pozwala na określenie stężenia substancji w próbkach. Znajomość prawa Lamberta-Beera jest kluczowa w takich analizach, a także w zgodności z normami jakości, które wymagają precyzyjnych pomiarów absorbancji.
Wybór wartości 1,40 jako absorbancji substancji X opiera się na błędnym założeniu, że absorbancja całkowita jest po prostu sumą absorbancji poszczególnych składników, co jest zgodne z pierwszym rzędem reakcji. Jednakże, nie uwzględniono tutaj, że absorbancja całkowita jest ograniczona przez absorbancję substancji Y. Podobnie, wybór odpowiedzi 0,84 sugeruje, że absorbancja X jest równa całkowitej absorbancji mieszaniny, co jest sprzeczne z zasadami analizy chemicznej. Absorbancja substancji w mieszaninie nigdy nie może przekraczać wartości całkowitej absorbancji tej mieszaniny. Z kolei odpowiedzi 0,56 i 0,28 bazują na błędnym rozumieniu relacji między stężeniem a absorbancją. Odpowiedzi te pomijają kluczowy aspekt rozdzielczości pomiaru, który opiera się na obliczeniach sumarycznych. W praktyce, aby uniknąć takich pomyłek, kluczowe jest posługiwanie się zrozumieniem zasady superpozycji dla absorbancji oraz dokładnych pomiarów w odpowiednich warunkach, co wymaga staranności oraz znajomości dokładnych metod pomiarowych uznawanych w standardach analizy chemicznej.