Odpowiedź 1,5 mg/cm3 jest poprawna, ponieważ zgodnie z prawem Lamberta-Beera absorbancja jest bezpośrednio proporcjonalna do stężenia substancji w próbce. W naszym przypadku, wzorzec glukozy o stężeniu 0,5 mg/cm3 wykazuje absorbancję 0,150. Przy pomnożeniu stężenia przez 3, otrzymujemy absorbancję 0,450, co wskazuje na stężenie trzykrotnie większe, czyli 1,5 mg/cm3. Prawo Lamberta-Beera jest fundamentem analizy spektrofotometrycznej, stosowanym powszechnie w laboratoriach do określenia stężenia substancji chemicznych. W praktyce, znajomość tego prawa pozwala na precyzyjne obliczenia w diagnostyce medycznej oraz analityce chemicznej, gdzie dokładność pomiarów jest kluczowa dla uzyskania wiarygodnych wyników. Dobrym przykładem zastosowania tego prawa jest analiza próbek krwi na obecność glukozy, co ma ogromne znaczenie w monitorowaniu cukrzycy.
Wybór jednej z niepoprawnych odpowiedzi może wynikać z niepełnego zrozumienia związku między absorbancją a stężeniem substancji. Jednym z typowych błędów jest przyjęcie, że absorbancja jest stała dla określonego stężenia, co jest niezgodne z prawem Lamberta-Beera. Użytkownicy mogą mylnie sądzić, że jeśli absorbancja wzrasta, to stężenie nie musi wzrastać proporcjonalnie, co prowadzi do błędnych wniosków. Na przykład, odpowiedź 0,075 mg/dm3 sugeruje, że próbka jest znacznie mniej skoncentrowana, ignorując fakt, że absorbancja 0,450 jest trzykrotnie większa niż absorbancja wzorca. Podobnie, stężenia 7,5 mg/cm3 i 3,0 mg/cm3 nie są uzasadnione w kontekście proporcjonalności, ponieważ odpowiadają one absorbancji, która nie jest zgodna z danymi wzorcowymi. Takie podejście może prowadzić do mylnych interpretacji wyników w analizie chemicznej, co jest niebezpieczne w kontekście diagnostyki ani badania jakości. Kluczowe jest zrozumienie, że absorbancja i stężenie są ze sobą ściśle związane, a każdy błąd w ocenie tego związku może prowadzić do poważnych konsekwencji w laboratoriach badawczych.
