Odpowiedź 1,5 mg/cm3 jest jak najbardziej trafna. To dlatego, że prawo Lamberta-Beera mówi, że absorbancja jest wprost proporcjonalna do stężenia substancji w próbce. W naszym przypadku, wzorzec glukozy o stężeniu 0,5 mg/cm3 ma absorbancję 0,150. Kiedy pomnożymy to stężenie przez 3, dostajemy 0,450, co pokazuje, że stężenie jest trzy razy większe, czyli 1,5 mg/cm3. To prawo jest naprawdę podstawą w analizie spektrofotometrycznej, używanej w laboratoriach do ustalania stężenia substancji chemicznych. W praktyce, znajomość tego prawa daje możliwość precyzyjnych obliczeń, co jest mega ważne w diagnostyce medycznej i chemicznej, gdzie dokładność wyników ma ogromne znaczenie. Dobrze to widać na przykładzie analizy krwi na obecność glukozy, co jest istotne dla monitorowania cukrzycy.
Wybór jednej z błędnych odpowiedzi może być spowodowany tym, że nie wszyscy rozumieją, jak dokładnie zależy absorbancja od stężenia substancji. Często występuje błąd polegający na tym, że myśli się, że absorbancja jest stała dla konkretnego stężenia, co nie jest zgodne z prawem Lamberta-Beera. Można mylnie uznać, że jeśli absorbancja rośnie, to stężenie nie musi rosnąć proporcjonalnie – to prowadzi do niepoprawnych wniosków. Na przykład, odpowiedź 0,075 mg/dm3 sugeruje, że próbka jest dużo mniej skoncentrowana, ignorując to, że absorbancja 0,450 jest trzy razy większa niż absorbancja wzorca. Ponadto, stężenia 7,5 mg/cm3 i 3,0 mg/cm3 nie mają sensu w kontekście proporcjonalności, bo odpowiadają absorbancji, która nie jest spójna z danymi wzorcowymi. Takie myślenie może prowadzić do błędnych interpretacji w analizie chemicznej, co jest dość niebezpieczne, zwłaszcza w diagnostyce lub badaniach jakości. Kluczowe jest, żeby zrozumieć, że absorbancja i stężenie są ze sobą mocno powiązane, a każdy błąd w ocenie tego związku może mieć spore konsekwencje w laboratoriach.