Kwalifikacja: OGR.03 - Projektowanie, urządzanie i pielęgnacja roślinnych obiektów architektury krajobrazu

Przypadki posadzenia wysokich roślin u podnóża wzniesienia, a niskich na szczycie, prowadzą do błędnych wniosków i nieefektywnego zagospodarowania przestrzeni. Taka konfiguracja nie tylko zaburza percepcję wysokości terenu, ale również może wpływać negatywnie na stabilność gleby oraz kondycję ekosystemu. Wyższe rośliny w dolnych partiach mogą ograniczać dostęp światła do niższych roślin, co prowadzi do ich osłabienia i zagraża ich wzrostowi. Dodatkowo, umieszczając niskie rośliny na szczycie, narażamy je na ekstremalne warunki atmosferyczne, takie jak silny wiatr, co może skutkować ich uszkodzeniem. Ponadto, taka kombinacja roślinności łamie zasady dobrego projektowania krajobrazu, które sugerują, że wyższe struktury powinny dominować w krajobrazie, co podkreśla ich wysokość. Typowym błędem myślowym jest założenie, że rośliny niskie mogą stanowić odpowiednią barierę ochronną dla roślin wysokich, co jest nieprawdziwe. W rzeczywistości, aby efektywnie wykorzystać przestrzeń, należy kierować się zasadą, że wyższe rośliny powinny być umieszczone w miejscach, gdzie będą mogły funkcjonować w pełni, nie przeszkadzając niższym gatunkom, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w projektowaniu ogrodów i krajobrazów.