Kwalifikacja: OGR.03 - Projektowanie, urządzanie i pielęgnacja roślinnych obiektów architektury krajobrazu

Nawierzchnie gruntowe, tłuczniowe oraz żwirowe różnią się znacząco od nawierzchni betonowej, zarówno pod względem strukturalnym, jak i funkcjonalnym. Nawierzchnia gruntowa, na przykład, nie jest w stanie zapewnić odpowiedniej nośności oraz stabilności w warunkach intensywnego ruchu. Gruntowe nawierzchnie są podatne na erozję i deformacje, co czyni je nietrwałymi i wymaga częstych remontów. Z kolei nawierzchnie tłuczniowe, składające się z kawałków kruszywa, oferują lepszą stabilność niż nawierzchnie gruntowe, ale wciąż nie osiągają parametrów technicznych nawierzchni betonowej. Ich struktura jest znacznie bardziej podatna na osiadanie oraz wymaga systematycznego uzupełniania kruszywa i wyrównywania. Nawierzchnie żwirowe, mimo że mogą zapewnić nieco lepszą przepuszczalność wody, również nie spełniają norm dla nawierzchni ulepszonych. W praktyce ich użytkowanie ogranicza się do terenów o niskim natężeniu ruchu, takich jak drogi dojazdowe czy ścieżki rowerowe. Zrozumienie różnic pomiędzy tymi typami nawierzchni jest kluczowe dla właściwego doboru materiałów w projektach infrastrukturalnych, aby zapewnić bezpieczeństwo i komfort użytkowników.