Pięciornik (Potentilla) to rodzaj roślin z rodziny różowatych, który jest szeroko stosowany w miejskich terenach zieleni, szczególnie w okolicy skrzyżowań ulic. Charakteryzuje się dużą odpornością na stresy środowiskowe, co czyni go idealnym wyborem na obszary miejskie, gdzie występują zanieczyszczenia powietrza oraz ograniczona przestrzeń do wzrostu. Rośliny te są niskie, co pozwala na dobre widoczność i nie zakłóca widoczności kierowcom. Pięciorniki są również łatwe w pielęgnacji i mogą kwitnąć przez długi czas, co dodaje estetyki do miejskiego krajobrazu. W praktyce, stosowanie pięciorników przyczynia się do zwiększenia różnorodności biologicznej i polepszania jakości przestrzeni publicznych. Ponadto, są one zgodne z zasadami zrównoważonego rozwoju, gdyż przyciągają owady zapylające, co jest korzystne dla ekosystemów miejskich. Warto również wspomnieć, że pięciorniki dobrze znoszą różne rodzaje gleby, co czyni je wszechstronnym rozwiązaniem w projektowaniu zieleni miejskiej.
Thuja, znana jako żywotnik, chociaż popularna w aranżacjach przestrzeni miejskiej, jest zbyt dużą rośliną do stosowania w okolicy skrzyżowań ulic. Jej rozwój do znacznych wysokości może prowadzić do ograniczenia widoczności, co jest niebezpieczne w kontekście ruchu drogowego. W przypadku lipy, mimo że jest to drzewo o wielu zaletach, takie jak przyciąganie pszczół, jej duży rozmiar i struktura korony nie sprzyjają lokalizacji w pobliżu skrzyżowań. Lipa wymaga także przestrzeni do rozwoju, co czyni ją mniej praktyczną w intensywnie zabudowanych obszarach miejskich. Wierzba, z kolei, jest często stosowana w miejscach wilgotnych, ale jej wymagania środowiskowe oraz skłonność do rozrastania się w sposób niekontrolowany sprawiają, że nie jest zalecana w miejskich terenach zieleni przy skrzyżowaniach. Wybierając rośliny do takich miejsc, kluczowe jest, aby były one niskie, łatwe w pielęgnacji oraz nie ograniczały widoczności, co powinno skłonić do preferowania pięciornika jako najlepszej opcji. Częstym błędem jest wybieranie roślin na podstawie ich estetyki, a nie funkcjonalności w kontekście bezpieczeństwa i praktyczności w danym środowisku.