Irgę poziomą (Cotoneaster horizontalis) oraz różę pomarszczoną (Rosa rugosa) stosuje się w umacnianiu skarp ze względu na ich efektywność w stabilizacji gleby. Irga pozioma, dzięki gęstemu systemowi korzeniowemu, skutecznie zatrzymuje erozję, a jej niskorosnące pędy tworzą naturalną barierę, która zapobiega spływaniu wody. Róża pomarszczona z kolei charakteryzuje się dużą odpornością na trudne warunki glebowe i atmosferyczne, co czyni ją idealnym wyborem do strefy przybrzeżnej i wybojów. Dodatkowo, jej korzenie są głębokie i rozległe, co pomaga w stabilizowaniu podłoża. Obie rośliny posiadają również walory estetyczne, co czyni je atrakcyjnymi w kontekście architektury krajobrazu. Zastosowanie tych gatunków w projektach inżynieryjnych jest zgodne z najlepszymi praktykami, które podkreślają znaczenie roślinności w zarządzaniu wodami opadowymi oraz minimalizacji skutków erozji.
Wybór sosny czarnej i barwinka pospolitego do umocnienia skarpy jest nieodpowiedni z kilku powodów. Sosna czarna (Pinus nigra) jest drzewem, które, choć może wspierać stabilizację gleby, w przypadku skarp nie jest najlepszym rozwiązaniem ze względu na swoje intensywne zapotrzebowanie na wodę oraz dominującą formę wzrostu. Jej rozległy system korzeniowy wprowadza konkurencję z innymi roślinami, co może osłabić ogólną bioróżnorodność. Barwinek pospolity (Vinca minor) to roślina pnąca, która może się rozprzestrzeniać, ale jej działanie stabilizujące podłoże jest ograniczone. Dodatkowo, nie zapewnia ona odpowiedniej struktury korzeniowej niezbędnej do skutecznego zatrzymywania erozji. W przypadku sumaka octowca i bluszczu pospolitego, sumak, pomimo że jest odporny, nie jest idealny do skarp, ponieważ jego system korzeniowy może destabilizować glebę wokół. Bluszcz, chociaż jest powszechnie stosowany w ogrodnictwie, potrzebuje warunków wilgotnych oraz może powodować dodatkowe obciążenia dla podłoża. Róża pomarszczona i irga pozioma oferują lepsze rozwiązanie dzięki swoją adaptacyjność, mniejszym wymaganiom wodnym oraz efektywniejszemu stabilizowaniu gleby, co czyni je preferowanymi opcjami w inżynierii lądowej i architekturze krajobrazu.