Herma to element architektoniczny, który ma swoje korzenie w starożytnej Grecji. Charakteryzuje się czworokątnym słupem, który zwęża się ku dołowi i jest wieńczony głową lub popiersiem. Tego typu obiekty pełniły nie tylko funkcje estetyczne, ale również kulturowe, często będąc symbolami ochrony lub miejscami poświęconymi określonym bóstwom. W architekturze klasycznej herma służyła jako granica, a także jako sposób na upamiętnienie znanych postaci, co czyni ją nie tylko wykładnikiem stylu, ale i nośnikiem treści kulturowej. W praktyce, hermy mogły być umieszczane w ogrodach, przy ulicach, a także w przestrzeniach publicznych, stanowiąc istotny element urbanistyki oraz kompozycji architektonicznych. Współczesne zastosowania hermy mogą obejmować zarówno dekorację przestrzeni publicznych, jak i odniesienia w sztuce współczesnej, gdzie forma tego obiektu jest reinterpretowana. W związku z tym, znajomość hermy i jej historycznego kontekstu jest kluczowa dla architektów i projektantów, którzy pragną łączyć elementy klasyczne z nowoczesnym stylem.
Cynek, atrium oraz attyka są terminami związanymi z architekturą, ale każdy z nich odnosi się do zupełnie innych elementów. Cynek to forma architektoniczna, która zazwyczaj odnosi się do małych, dwu- lub trzypiętrowych budowli, często spotykanych w klasycznej architekturze, ale nie ma on nic wspólnego z charakterystyką hermy. Atrium z kolei to przestrzeń wewnętrzna, najczęściej w formie otwartego dziedzińca, która była popularna w rzymskich domach, stanowiąc centrum życia rodzinnego, a także element wentylacji. Z perspektywy architektonicznej atrium jest miejscem, które łączy różne pomieszczenia, ale nie ma żadnego związku z formą czworokątnego słupa. Attyka to z kolei element architektoniczny umieszczony na dachu budynku, stanowiący jego zwieńczenie. Attyki mogą być ozdobne i pełnić funkcje estetyczne, ale nie mają nic wspólnego z ideą hermy, która koncentruje się na postaciach ludzkich. Zupełnie różne formy architektoniczne mogą prowadzić do nieporozumień, zwłaszcza jeśli nie są kontekstualizowane w ramach szerszej wiedzy o architekturze klasycznej i jej zastosowaniach. Zrozumienie tego kontekstu jest kluczowe dla właściwego rozpoznawania terminów architektonicznych oraz ich funkcji.