Wirydarz to specyficzny rodzaj ogrodu, który był integralną częścią średniowiecznych klasztorów, pełniących zarówno funkcje duchowe, jak i praktyczne. Jest to przestrzeń otwarta, zazwyczaj otoczona krużgankami, gdzie mnisi mogli medytować, modlić się oraz prowadzić działalność hodowlaną. Stosowanie wirydarzy miało na celu zapewnienie samowystarczalności klasztorów, co w średniowieczu było niezwykle istotne. Roślinność w wirydarzu często obejmowała zioła, kwiaty oraz rośliny użytkowe, które były wykorzystywane nie tylko w kuchni, ale także w medycynie. Przykłady roślin, które można spotkać w wirydarzu, to mięta, melisa, lawenda czy rozmaryn. Dodatkowo, wirydarze były miejscem spotkań wspólnoty, co wspierało integrację duchową i społeczną mnichów. Z perspektywy architektonicznej, wirydarz podkreślał ścisły związek między naturą a duchowością, co wpisuje się w ówczesne standardy projektowania przestrzeni sakralnych.
Kwatera ogrodowa to nazwa, która może budzić skojarzenia z przestrzenią ogrodową, jednak nie jest ona związana z kontekstem średniowiecznych klasztorów. Terminy takie jak "kwatera ogrodowa" odnoszą się do wydzielonych obszarów w ogrodzie, które mogą być wykorzystywane do uprawy roślin, ale nie mają one duchowego ani wspólnotowego znaczenia, jakie miały wirydarze. Z kolei określenie "wgłębnik" odnosi się do specyficznych formacji terenu, które nie są związane z ogrodnictwem ani architekturą klasztorną. Wgłębnik to depresja w terenie, a jego użycie w kontekście ogrodów jest mylące. Natomiast "gabinet ogrodowy" to termin współczesny, który nie odnosi się do praktyk ogrodniczych średniowiecza. Gabinet ogrodowy może sugerować zamkniętą przestrzeń do relaksu w ogrodzie, ale koncepcja ta nie koresponduje z funkcjonowaniem wirydarza. Typowym błędem w myśleniu jest zakładanie, że wszystkie ogrody czy przestrzenie zielone w średniowieczu pełniły podobne funkcje, co jest nieprawdziwe, gdyż każda przestrzeń miała swoje specyficzne znaczenie i przeznaczenie, szczególnie w kontekście życia monastycznego, gdzie duchowość i codzienne życie były ściśle ze sobą powiązane.
