Rośliny motylkowe, takie jak koniczyna, łubin czy facelia, są kluczowe w procesie użyźniania gleb oraz rekultywacji terenów zdegradowanych. Ich główną cechą jest zdolność do symbiozy z bakteriami brodawkowymi, które wiążą azot atmosferyczny, wzbogacając w ten sposób glebę w ten niezbędny dla roślin składnik odżywczy. Przykładowo, w projektach rekultywacji gleb po działalności przemysłowej lub wydobywczej, rośliny motylkowe są często stosowane jako pierwsze rośliny wprowadzane na takie tereny, co pozwala na stopniową poprawę struktury gleby oraz jej jakości. Dodatkowo, rośliny te przyczyniają się do zwiększenia bioróżnorodności ekosystemów, co jest zgodne z dobrymi praktykami z zakresu ochrony środowiska. Wykorzystanie roślin motylkowych w agrokulturze jako roślin ozdobnych lub w pasach zieleni również wpływa pozytywnie na środowisko, redukując erozję gleby oraz poprawiając jej zdolności retencyjne wody. Stosowanie takich roślin w systemach płodozmianu przyczynia się do zrównoważonego rozwoju rolnictwa oraz ochrony gleby.
Rośliny miododajne, choć mają swoje zastosowanie w tworzeniu ekosystemów przyjaznych zapylaczom, nie są odpowiednie do użyźniania gleb. Głównym celem ich uprawy jest produkcja miodu i innych produktów pszczelarskich, a nie poprawa jakości gleby. Podobnie, rośliny zielarskie, takie jak melisa czy mięta, mogą mieć zastosowanie w medycynie naturalnej, ale ich wpływ na właściwości gleby jest ograniczony. Rośliny te często wymagają specyficznych warunków glebowych, co czyni je niepraktycznymi w kontekście rekultywacji gruntów zdegradowanych. Wreszcie, rośliny wrzosowate, choć mogą być atrakcyjne wizualnie i dobrze adaptują się do ubogich gleb, nie wspierają aktywności mikrobiologicznej w glebie w takim stopniu jak rośliny motylkowe. Typowe błędy myślowe, prowadzące do tych niepoprawnych odpowiedzi, obejmują mylenie zastosowań roślin. W rzeczywistości, podczas gdy wszystkie wymienione grupy roślin mają swoje unikalne zalety, tylko rośliny motylkowe mają udowodnione właściwości wspierające poprawę jakości gleby poprzez wzbogacanie jej w azot oraz poprawę struktury, co czyni je niezastąpionymi w procesie rekultywacji gleb.