Łęgi to zbiorowiska roślinne, które występują na terenach zalewowych, w bezpośrednim sąsiedztwie rzek i strumieni. Charakteryzują się one występowaniem roślinności, która jest przystosowana do życia w warunkach zmiennego poziomu wody, co czyni je unikalnymi ekosystemami. W łęgach dominują drzewa liściaste, takie jak wierzby, topole i olsze, które są przystosowane do trudnych warunków glebowych i hydrologicznych. Praktyczne znaczenie łęgów jest ogromne; stanowią one naturalne bariery ochronne przed powodziami, a także pełnią rolę siedlisk dla wielu gatunków fauny i flory. Dodatkowo, łęgi wspierają bioróżnorodność i są kluczowe dla cyklu wodnego, a ich zachowanie jest zgodne z zasadami zrównoważonego rozwoju i ochrony środowiska. Warto również zauważyć, że łęgi są obszarami, które mogą być objęte ochroną w ramach programów ochrony przyrody, co podkreśla ich znaczenie w kontekście ekologicznym.
Wybór innych odpowiedzi, takich jak buczyny, grądy czy dąbrowy, może wynikać z nieporozumienia dotyczącego specyfiki tych zbiorowisk roślinnych. Buczyny to zbiorowiska leśne, które występują głównie na glebie wapiennej i są dominowane przez buk zwyczajny. Grądy z kolei to lasy, w których przeważają dęby oraz inne gatunki liściaste, ale nie są to siedliska typowo związane z terenami zalewowymi. Dąbrowy charakteryzują się dominacją dębów, a ich występowanie nie jest związane z cyklicznymi zalewami wód. Często mylenie tych typów zbiorowisk z łęgami wynika z braku znajomości ich struktury ekologicznej oraz warunków, w jakich występują. Kluczowe jest zrozumienie, że łęgi powstają w warunkach podmokłych, gdzie regularne zalewanie wpływa na skład florystyczny, co sprawia, że roślinność łęgowa jest znacznie bardziej różnorodna pod względem adaptacji do zmiennych warunków glebowych i wodnych. Prawidłowa identyfikacja tych zbiorowisk jest istotna nie tylko z punktu widzenia naukowego, ale również dla praktyk ochrony środowiska i zarządzania zasobami naturalnymi.