Nadmiar azotu w glebie jest jednym z najczęściej występujących problemów w uprawach rolnych. Azot, jako składnik nawozów mineralnych, jest kluczowy dla wzrostu roślin, ponieważ bierze udział w syntezie białek oraz DNA. Jednak jego nadmiar prowadzi do tzw. 'przerośnięcia' roślin, co objawia się intensywnym wzrostem zielonej masy, ale jednocześnie osłabia ich zdolność do kwitnienia i owocowania. Rośliny, które zbyt intensywnie rosną na skutek nadmiaru azotu, są często podatne na choroby grzybowe i szkodniki, ponieważ ich struktura fizyczna jest mniej odporna, a intensywny wzrost może prowadzić do opóźnienia w procesach dojrzewania. W praktyce, aby uniknąć negatywnych skutków nadmiaru azotu, rolnicy powinni stosować zbilansowane nawożenie, a także monitorować zawartość azotu w glebie, co jest zgodne z dobrymi praktykami agrotechnicznymi, jak np. stosowanie analizy gleby oraz odpowiednich schematów płodozmianu.
Żelazo, potas i fosfor są również istotnymi składnikami odżywczymi dla roślin, jednak ich nadmiar nie powoduje tych samych skutków, co nadmiar azotu. Żelazo jest kluczowe dla fotosyntezy i enzymatycznych procesów w roślinach, ale jego nadmiar rzadko występuje i zwykle nie prowadzi do nadmiernego wzrostu. Co więcej, rośliny często cierpią na niedobór żelaza, co przejawia się w chlorozie i osłabieniu ich ogólnej kondycji. Potas natomiast, odgrywa ważną rolę w regulacji procesów wodnych i odporności na choroby. Choć zbyt wysoka jego zawartość może wpływać na równowagę innych składników, nie powoduje typowego wzrostu rośliny ani osłabienia kwitnienia w takim stopniu jak azot. Fosfor jest kluczowy w fazie kwitnienia i owocowania oraz w rozwoju korzeni. Jego nadmiar może prowadzić do eutrofizacji wód, ale nie ma tak bezpośredniego wpływu na wzrost masy zielonej jak w przypadku azotu. Wiele osób myli te pierwiastki z azotem, co jest typowym błędem, ponieważ każdy z nich pełni inną rolę w metabolizmie roślin. Zrozumienie różnicy między tymi składnikami jest kluczowe dla prawidłowego nawożenia i zdrowia roślin.