Skala 1:500 jest odpowiednia dla projektów koncepcyjnych obszarów o dużych powierzchniach, takich jak parki. Ta skala oznacza, że 1 jednostka na rysunku odpowiada 500 jednostkom w rzeczywistości. Dlatego przy powierzchni 5 ha (50 000 m²) rysunek w skali 1:500 będzie miał wymiary 100 m² (czyli 10 m x 10 m) na arkuszu, co pozwala na wygodne przedstawienie szczegółów przestrzennych i układu roślinności. W praktyce, stosowanie tej skali umożliwia architektom krajobrazu i projektantom zachowanie proporcji i jednoczesne uwzględnienie detali, takich jak alejki, zbiorniki wodne czy strefy rekreacyjne. Ponadto, w polskich normach projektowych, w tym normie PN-ISO 128, skala 1:500 jest standardowo stosowana w projektach terenów zielonych. Umożliwia to również skuteczną komunikację z klientami oraz innymi interesariuszami projektu, ułatwiając przedstawienie koncepcji na zrozumiałym poziomie.
Wybór skali 1:10 sugeruje bardzo dużą dokładność, jednak w kontekście projektowania parku o powierzchni 5 ha jest to niepraktyczne. Skala ta oznacza, że 1 cm na rysunku odpowiada 10 cm w rzeczywistości, co przy tak dużej powierzchni prowadziłoby do nieproporcjonalnych wymiarów rysunku i utrudnienia w przedstawianiu całości terenu. W przypadku skali 1:100, gdzie 1 cm rysunku odpowiada 1 m w rzeczywistości, rysunek również byłby zbyt mały, aby pomieścić szczegóły i odpowiednio zorganizować przestrzeń parku. Z kolei skala 1:5000, która jest typowo używana w mapach ogólnych, również nie jest adekwatna, gdyż utrudniałaby przedstawienie detali projektowych takich jak ścieżki czy zieleń. Podczas projektowania przestrzeni publicznych, takich jak parki, kluczowe jest wykorzystanie skali, która pozwoli na uwzględnienie zarówno ogólnych zarysu, jak i detali, co w praktyce umożliwia skala 1:500. Niezrozumienie funkcji skali w kontekście projektowania przestrzennego może prowadzić do poważnych błędów w interpretacji projektów oraz ich późniejszej realizacji.