Odpowiedź barokowych jest poprawna, ponieważ ogrody barokowe były znane z wyrafinowanej kompozycji, która kładła duży nacisk na regularność, symetrię oraz geometryzację przestrzeni. W kontekście ogrodów, barokowe projekty, takie jak ogrody Wersalu, ilustrują te cechy poprzez precyzyjnie zaaranżowane aleje, formy roślinne i elementy wodne tworzące harmonijną całość. Te ogrody odzwierciedlają ówczesne dążenie do dominacji nad przyrodą oraz chęć zaprezentowania władzy i bogactwa. Przykłady zastosowania tych zasad w praktyce obejmują systematyczne rozmieszczenie roślin oraz starannie zaplanowane ścieżki, co jest zgodne z dobrymi praktykami w projektowaniu ogrodów i architekturze krajobrazu. Oprócz estetyki, ogrody barokowe wykorzystywały również elementy optyczne, takie jak perspektywy i linie widokowe, co podkreśla ich monumentalny charakter i przemyślaną kompozycję przestrzenną.
Odpowiedzi sentymentalnych, romantycznych oraz klasycystycznych wskazują na błędne zrozumienie kontekstu architektury ogrodowej i jej historycznych cech. Ogrody sentymentalne kładły nacisk na emocje i osobiste przeżycia, co nie jest zgodne z ideą regularności i symetrii, typowych dla ogrodów barokowych. W przeciwieństwie do tego, ogrody romantyczne dążyły do naśladowania naturalnych krajobrazów, co prowadziło do większej swobody w kształtowaniu przestrzeni, a nie do sztywnej, geometrycznej organizacji. Klasycyzm, choć również cenił sobie harmonię i porządek, wprowadzał inne zasady stylistyczne i estetyczne, które różniły się od intensywnej ornamentyki oraz teatralności baroku. W kontekście projektowania krajobrazu, błędem jest myślenie, że cechy takie jak regularność i symetria mogą być przypisane do tych stylów, gdyż każdy z nich ma swoją unikalną estetykę i cele. Dla praktyków architektury krajobrazu kluczowe jest zrozumienie tych różnic, aby skutecznie wykorzystać odpowiednie techniki projektowe w zależności od zamców i ich specyficznych potrzeb estetycznych.