Byliny to rośliny, które charakteryzują się zdolnością do przetrwania niekorzystnych warunków atmosferycznych poprzez zimowanie. Posiadają organy spichrzowe, takie jak bulwy, kłącza czy cebule, które gromadzą substancje odżywcze. Te organy znajdują się pod powierzchnią ziemi, co chroni je przed zimowym mrozem. Wiosną, z tych organów rozwijają się nowe pędy, które tworzą nadziemną część rośliny. Przykłady bylin to m.in. tulipany, irysy, a także wiele gatunków ziół. W praktyce, byliny są często stosowane w ogrodnictwie ze względu na ich długowieczność i estetyczne walory. Stanowią one istotny element krajobrazu, przyczyniając się do różnorodności biologicznej i stabilizacji gleby. W kontekście ogrodnictwa, ich wybór powinien być zgodny z miejscowymi warunkami klimatycznymi oraz glebowymi, co jest zgodne z zasadami zrównoważonego rozwoju i ekologii.
Pojęcia związane z krzewami, krzewinkami i pnączami różnią się od definicji bylin, co może prowadzić do nieporozumień. Krzewy są roślinami wieloletnimi, które mają zdrewniałe pędy, ale nie mają charakterystyki zamierania na zimę, jak to jest w przypadku bylin. Z kolei krzewinki, o mniejszych rozmiarach, również nie zamarzają całkowicie, a ich pędy często pozostają zielone przez zimę. Pnącza to rośliny, które wspinają się po podporach, niekoniecznie mające organy spichrzowe pod ziemią. Często mylone są z roślinami, które przetrwają zimę przez swoje nadziemne części, co nie dotyczy bylin. Niepoprawne odpowiedzi mogą wynikać z błędnego zrozumienia cyklu życiowego roślin oraz ich adaptacji do warunków atmosferycznych. Niezrozumienie różnic pomiędzy tymi grupami roślin prowadzi do mylnych wniosków w praktyce ogrodniczej, a także w podejściu do ich pielęgnacji i ochrony. Właściwe zrozumienie tych pojęć jest kluczowe dla każdej osoby zajmującej się ogrodnictwem, aby unikać nieodpowiednich decyzji dotyczących wyboru roślin do uprawy w danym środowisku.