Platan klonolistny (Platanus acerifolia) charakteryzuje się łuszczącą się korą, co jest istotną cechą morfologiczną tego gatunku. Kora młodych drzew jest gładka, ale z wiekiem zaczyna się łuszczyć, odsłaniając jasne, gładkie warstwy. Zjawisko to jest adaptacyjne i związane z cyklem życia rośliny, gdzie łuszczenie się kory pomaga w usuwaniu martwych komórek, co z kolei zwiększa efektywność wymiany gazowej oraz wzmacnia ochronę przed szkodnikami. Platan klonolistny jest często stosowany w urbanistyce jako drzewo alejowe, ze względu na swoje właściwości estetyczne oraz zdolność do przystosowania się do trudnych warunków miejskich. W kontekście ochrony przyrody oraz standardów sadzenia drzew miejskich, platan prezentuje wysoką odporność na zanieczyszczenia, co czyni go preferowanym gatunkiem w projektach związanych z zielenią miejską.
Buch zwyczajny (Fagus sylvatica) oraz dąb szypułkowy (Quercus robur) to gatunki, które posiadają charakterystyczną korę, ale nie wykazują zjawiska łuszczenia się. Kora buku jest gładka i szaro-brązowa, a wraz z wiekiem staje się bardziej popękana, ale nie łuszczy się, co odróżnia go od platana. Z kolei dąb szypułkowy posiada ciemniejszą, głęboko bruzdowatą korę, która również nie łuszczy się w sposób charakterystyczny dla platana. Klon jesionolistny (Acer negundo) również nie jest znany z łuszczącej się kory, a jego kora jest gładka i szara, co może prowadzić do błędnych wniosków o jego podobieństwie do platana. Wybór niewłaściwego gatunku może wynikać z mylnego skojarzenia cech morfologicznych, dlatego ważne jest dokładne zrozumienie charakterystyki poszczególnych drzew. W praktyce, przy identyfikacji roślin, kluczowe jest zwracanie uwagi na szczegóły morfologiczne, co jest niezbędne w profesjonalnych praktykach biologicznych, ekologicznych oraz leśnych. Właściwe rozpoznawanie gatunków roślin jest fundamentalne dla zachowania bioróżnorodności oraz skutecznej ochrony środowiska.