Kwalifikacja: OGR.03 - Projektowanie, urządzanie i pielęgnacja roślinnych obiektów architektury krajobrazu

Wybór niskich roślin o pokroju rozłożystym, wysokich o pokroju płaczącym czy niskich o pokroju kulistym nie jest odpowiedni do celów optycznego zawężenia i podwyższenia przestrzeni. Rośliny o pokroju rozłożystym, takie jak niektóre krzewy, mają tendencję do rozprzestrzeniania się, co skutkuje poszerzaniem percepcji przestrzeni. Przestrzenie wypełnione takimi roślinami mogą sprawiać wrażenie chaotyczności oraz obniżać poczucie wysokości, co jest przeciwieństwem zamierzonego efektu. Z kolei wysokie rośliny o pokroju płaczącym, takie jak niektóre odmiany wierzb, choć mogą przyciągać wzrok, obniżają optycznie przestrzeń, a ich zwisające gałęzie mogą prowadzić do uczucia przytłoczenia. Niskie rośliny o pokroju kulistym, takie jak różne odmiany bukszpanu, również nie są w stanie skutecznie podnieść wizualnie przestrzeni, gdyż ich forma jest zbyt zaokrąglona i nie wprowadza elementu pionowego, który jest kluczowy dla osiągnięcia pożądanego efektu. Zrozumienie roli, jaką forma roślinności odgrywa w projektowaniu przestrzeni, jest kluczowe. W przypadku optycznego zawężania i podwyższania przestrzeni, wybór odpowiednich pokrojów jest nie tylko kwestią estetyki, ale także techniki projektowania krajobrazu. Warto kierować się zasadami kompozycji przestrzennej i zrozumieć, jak różne formy roślinności wpływają na odczucia użytkowników w danym otoczeniu.