W inwentaryzacji dendrologicznej obwód pnia drzewa jest podawany w centymetrach (cm), ponieważ ta jednostka miary jest najbardziej praktyczna i powszechnie stosowana w naukach przyrodniczych oraz leśnictwie. Przykładowo, pomiar obwodu pnia na wysokości 130 cm nad ziemią, znany jako wysokość pierśnicy, jest kluczowy dla określenia wieku drzewa oraz jego wartości ekonomicznej. Użycie centymetrów umożliwia dokładne porównanie danych między różnymi badaniami oraz ułatwia ich interpretację przez specjalistów. W praktyce, w wielu systemach inwentaryzacyjnych, takich jak zintegrowane systemy zarządzania zasobami leśnymi, podawanie danych w centymetrach jest standardem, co zapewnia spójność i jednoznaczność w analizach. Warto również zauważyć, że standardy międzynarodowe, takie jak ISO 8601, zalecają stosowanie jednostek SI, w tym centymetrów, w kontekście pomiarów biologicznych i ekologicznych, co dodatkowo potwierdza słuszność tej jednostki w kontekście pomiaru obwodu pnia.
Wybór jednostek mm, dm lub m do pomiaru obwodu pnia drzewa jest nieodpowiedni i wynika z błędnych założeń dotyczących skali pomiaru. Milimetry (mm) są zbyt drobną jednostką do praktycznych zastosowań w inwentaryzacji dendrologicznej, gdzie precyzja na poziomie milimetra nie jest konieczna i może prowadzić do nadmiernego skomplikowania pomiarów. W kontekście pomiarów obwodu, większe jednostki jak decymetry (dm) również nie są odpowiednie, ponieważ mogą prowadzić do uproszczeń w danych, które są nieodpowiednie dla dokładnych analiz. Z kolei metry (m) są zbyt dużą jednostką do pomiaru obwodu pnia, co sprawia, że mogłyby one wprowadzać w błąd podczas porównywania danych dotyczących różnych gatunków drzew czy też ich wzrostu. W praktyce, przy pomiarach w terenie, kluczowe jest stosowanie jednostek, które są zrozumiałe i użyteczne dla leśników i biologów. Dlatego stosowanie centymetrów (cm) w pomiarach obwodu pnia jest zgodne z najlepszymi praktykami i standardami branżowymi, jako że umożliwia skuteczne gromadzenie danych dotyczących zdrowia i rozwoju lasów. Zrozumienie, jakie jednostki są najbardziej odpowiednie do danego kontekstu, jest kluczowe dla skutecznego zarządzania zasobami naturalnymi oraz podejmowania informowanych decyzji ekologicznych.