Kwalifikacja: OGR.04 - Organizacja prac związanych z budową oraz konserwacją obiektów małej architektury krajobrazu

Zastosowanie cegły zwykłej do budowy muru oporowego narażonego na nasiąkanie wodą jest niewłaściwe, ponieważ cegła ta charakteryzuje się wysoką nasiąkliwością, co prowadzi do jej szybkiego degradacji w warunkach wilgotnych. Cegły dziurawki, mimo że są lżejsze i tańsze, posiadają duże otwory, które nie tylko osłabiają ich strukturę, ale również zwiększają ich podatność na wchłanianie wody. Tego typu cegły nie nadają się do konstrukcji, które muszą utrzymać stabilność w trudnych warunkach wodnych. Cegła szamotowa, przeznaczona głównie do budowy pieców i kominków, ma zupełnie inne właściwości. Jest odporna na wysokie temperatury, ale jej struktura i właściwości nie są przystosowane do budowy murów oporowych. Właściwości cieplne cegły szamotowej nie przekładają się na jej zdolność do wytrzymywania wilgoci, co czyni ją złym wyborem w tym kontekście. Wybór niewłaściwego materiału do budowy murów oporowych może prowadzić do poważnych problemów, takich jak osunięcia czy zniszczenia strukturalne, co podkreśla znaczenie stosowania materiałów odpowiednich do danego zastosowania. W praktyce, niezbędne jest przestrzeganie zasad projektowania i budowy murów oporowych, które uwzględniają właściwości materiałów budowlanych oraz warunki lokalne.