Kwalifikacja: OGR.04 - Organizacja prac związanych z budową oraz konserwacją obiektów małej architektury krajobrazu

Wybór tłucznia, grysu czy piasku jako materiału do wykonania wierzchniej warstwy ścieżki ogrodowej może prowadzić do niekorzystnych efektów. Tłuczeń charakteryzuje się dużymi i ostrymi krawędziami, co sprawia, że jest mniej komfortowy do chodzenia, a jego struktura nie sprzyja dobremu odprowadzaniu wody. Może to prowadzić do zastoisk wody, a w konsekwencji do erozji podłoża. Grys, mimo że ma kilka zalet, takich jak estetyka, nie jest odpowiedni ze względu na swoją gęstość. Grys może być zbyt ciężki, co w przypadku dużych powierzchni ścieżek może powodować trudności w ich utrzymaniu. Piasek, z kolei, ma tendencję do przesuwania się pod wpływem ruchu, co może skutkować nierówną nawierzchnią i częstymi naprawami. W przypadku ścieżek ogrodowych, kluczowe jest zapewnienie stabilności i komfortu, a żwir, z uwagi na swoje właściwości, spełnia te wymagania. Użytkownicy często podejmują decyzje na podstawie estetyki, jednak powinny one być również oparte na praktycznych aspektach użytkowania oraz zgodności z dobrymi praktykami budowlanymi, co w przypadku żwiru jest niewątpliwie na korzyść tego materiału.