Żwir jest idealnym materiałem do wykonania wierzchniej warstwy ścieżki ogrodowej z kruszywa ze względu na swoje unikalne właściwości fizyczne i estetyczne. Jest on materiałem o odpowiedniej granulacji, co pozwala na łatwe odsączanie wody, zapobiegając jednocześnie powstawaniu kałuż. Dodatkowo, żwir jest dostępny w różnych kolorach i kształtach, co umożliwia dostosowanie ścieżki do charakterystyki ogrodu. W praktyce, żwir układany jest na wcześniej przygotowanej podsypce, co zapewnia stabilność i estetykę. Dobre praktyki przy układaniu ścieżek z żwiru obejmują zastosowanie geowłókniny, która zapobiega mieszaniu się żwiru z ziemią oraz wzrostowi chwastów. Użycie żwiru, zgodnie z normami budowlanymi, może również wpłynąć na zwiększenie estetyki przestrzeni oraz jej funkcjonalności, co czyni go najlepszym wyborem w porównaniu do innych materiałów.
Wybór tłucznia, grysu czy piasku jako materiału do wykonania wierzchniej warstwy ścieżki ogrodowej może prowadzić do niekorzystnych efektów. Tłuczeń charakteryzuje się dużymi i ostrymi krawędziami, co sprawia, że jest mniej komfortowy do chodzenia, a jego struktura nie sprzyja dobremu odprowadzaniu wody. Może to prowadzić do zastoisk wody, a w konsekwencji do erozji podłoża. Grys, mimo że ma kilka zalet, takich jak estetyka, nie jest odpowiedni ze względu na swoją gęstość. Grys może być zbyt ciężki, co w przypadku dużych powierzchni ścieżek może powodować trudności w ich utrzymaniu. Piasek, z kolei, ma tendencję do przesuwania się pod wpływem ruchu, co może skutkować nierówną nawierzchnią i częstymi naprawami. W przypadku ścieżek ogrodowych, kluczowe jest zapewnienie stabilności i komfortu, a żwir, z uwagi na swoje właściwości, spełnia te wymagania. Użytkownicy często podejmują decyzje na podstawie estetyki, jednak powinny one być również oparte na praktycznych aspektach użytkowania oraz zgodności z dobrymi praktykami budowlanymi, co w przypadku żwiru jest niewątpliwie na korzyść tego materiału.