Odpowiedź, że dominującą funkcją ogrodu etnograficznego jest funkcja dydaktyczna, jest trafna, ponieważ takie ogrody są zaprojektowane z myślą o edukacji i nauczaniu o różnorodności kulturowej oraz tradycjach rolniczych i ogrodniczych różnych grup etnicznych. Ogród etnograficzny stanowi przestrzeń, w której zwiedzający mogą uczyć się o lokalnych ekosystemach, tradycyjnych technikach uprawy roślin oraz znaczeniu danych roślin w kontekście danej kultury. Przykładem zastosowania tej funkcji może być organizowanie warsztatów, wykładów czy pokazów rolniczych, które mają na celu przekazywanie wiedzy o lokalnych roślinach użytkowych i ich zastosowaniach, co jest istotne dla zachowania dziedzictwa kulturowego. Dydaktyka w tym kontekście nie ogranicza się tylko do przekazywania wiedzy teoretycznej, ale często łączy się z praktycznym działaniem, co czyni tę przestrzeń nie tylko miejscem nauki, ale także interakcji między ludźmi a naturą, promującym zrównoważony rozwój i poszanowanie dla tradycji.
Wybór innej opcji jako dominującej funkcji ogrodu etnograficznego może wynikać z nieporozumień dotyczących celów i zadań, jakie realizują tego typu przestrzenie. Funkcja estetyczna, choć ważna, nie jest głównym zamierzeniem ogrodu etnograficznego. Estetyka dotyczy głównie wartości wizualnych, jednak ogrody etnograficzne zyskują na znaczeniu poprzez ich rolę w edukacji i ochronie tradycji. Funkcja badawcza, choć również istotna, ma bardziej charakter wspierający i towarzyszący edukacji; badania w takich ogrodach koncentrują się na dokumentacji i analizie lokalnych praktyk kulturowych, a nie są ich głównym celem. Z kolei funkcja użytkowa, dotycząca uprawy roślin dla ich użyteczności, nie oddaje w pełni wartości, jaką takie ogrody mają dla społeczeństwa. Ogród etnograficzny to przestrzeń, która ma na celu łączenie wiedzy z praktyką, co jest kluczowe w kontekście dydaktycznym. Ograniczone rozumienie tego, co oznacza „użytkowość”, może prowadzić do błędnych wniosków, zacierając różnice między funkcjami, które są istotne w kontekście wspierania dziedzictwa kulturowego a tymi, które są bardziej komercyjne. Dobrą praktyką jest zrozumienie, że ogrody etnograficzne powinny być postrzegane jako miejsca, w których można zintegrować różne aspekty kultury, a nie tylko jako źródło pozyskiwania zasobów czy estetycznych przyjemności.