Żwirowa nawierzchnia jest idealnym rozwiązaniem dla ścieżek rowerowych w Parkach Narodowych, gdyż harmonizuje z naturalnym krajobrazem. Jest to materiał, który doskonale wpasowuje się w otoczenie, co pozwala ograniczyć wpływ na lokalne ekosystemy. Żwir jest materiałem przepuszczalnym, co sprzyja naturalnemu odprowadzaniu wody deszczowej, minimalizując ryzyko erozji gleby oraz powstawania kałuż. Odpowiednia struktura nawierzchni żwirowej zapewnia także dobrą przyczepność, co jest kluczowe dla rowerzystów, a jej elastyczność pozwala na łatwe dostosowanie do ukształtowania terenu. Przykłady zastosowania to ścieżki w rezerwatach przyrody, które zostały zaprojektowane w taki sposób, aby zminimalizować ingerencję w środowisko. Na takich trasach stosuje się standardy branżowe, które zalecają użycie materiałów lokalnych i ekologicznych, co wpływa na ochronę bioróżnorodności oraz estetykę miejsca. Dodatkowo, żwirowe nawierzchnie mogą być łatwo naprawiane i konserwowane, co czyni je praktycznym wyborem na długoterminowe użytkowanie.
Asfaltowa nawierzchnia, choć popularna w urbanistyce, nie jest wskazana do budowy ścieżek rowerowych w Parkach Narodowych z kilku powodów. Po pierwsze, asfalt jest materiałem, który w znaczący sposób zmienia naturalny krajobraz, powodując, że obszar staje się bardziej 'sztuczny'. Taki wybór może negatywnie wpłynąć na bioróżnorodność, ograniczając naturalny przepływ wody oraz dostęp dzikiej fauny do ich naturalnych habitatów. Podobne problemy występują w przypadku nawierzchni betonowej, która jest mniej elastyczna i trudniejsza do naprawy, a także powoduje większe odbicie światła, co może zakłócać naturalne cykle dobowo-świetlne zwierząt. Poliuretanowa nawierzchnia, mimo swoich zalet w zakresie amortyzacji, również nie wpisuje się w koncepcję zrównoważonego rozwoju i ochrony środowiska. Materiały syntetyczne, takie jak poliuretan, mogą mieć negatywny wpływ na lokalne ekosystemy poprzez uwalnianie substancji chemicznych do gleby i wód gruntowych. W kontekście projektowania ścieżek rowerowych w obszarach chronionych, kluczowe jest stosowanie materiałów, które są zgodne z zasadami ochrony środowiska, łagodzących wpływ na przyrodę, co jest w pełni osiągalne przy użyciu nawierzchni żwirowej.