Układanie murka na sucho to technika, która pozwala na naturalne wkomponowanie go w otoczenie, umożliwiając roślinom rozwój w szczelinach pomiędzy kamieniami czy cegłami. Dzięki temu murek staje się elementem zielonej architektury, co sprzyja bioróżnorodności. Przykładem praktycznego zastosowania tej metody jest budowanie murków oporowych w ogrodzie, gdzie szczeliny mogą być obsadzone sukulentami, mchem czy innymi roślinami. Tego typu układy wykazują wysoką odporność na warunki atmosferyczne, ponieważ brak zaprawy pozwala na swobodny przepływ wody, co zmniejsza ryzyko ich uszkodzenia przez mróz. W kontekście standardów budowlanych, układanie na sucho powinno być zgodne z wytycznymi dotyczącymi konstrukcji ekologicznych, które promują zrównoważony rozwój i minimalizację wpływu na środowisko.
Układanie murka w klin, na zaprawę czy w piątkę, to metody, które nie sprzyjają obsadzaniu murków roślinnością. W przypadku układania w klin, kamienie są ustawiane pod kątem, co nie tworzy wystarczających przestrzeni dla wzrostu roślin. Metoda ta zazwyczaj skupia się na estetyce i stabilności konstrukcji, a nie na integracji z krajobrazem. Z kolei murek ułożony na zaprawę cementową, chociaż zapewnia niezwykle mocną konstrukcję, tworzy hermetyczną barierę, która uniemożliwia roślinom przenikanie w głąb. Użycie zaprawy ogranicza również naturalne procesy drenażowe, zwiększając ryzyko zalania oraz degradacji muru z powodu osadzania się wody. W odniesieniu do metody w piątkę, polega ona na układaniu elementów w regularny, uporządkowany sposób, co ponownie nie pozostawia miejsca na zasiew roślinności. Błędem w rozumieniu tych technik jest myślenie, że układanie murków ma wyłącznie na celu ich stabilność, a nie ich rolę w ekosystemie. W praktyce, nowoczesne podejścia w budownictwie ogrodowym kładą duży nacisk na harmonijne współistnienie architektury i przyrody, co znacząco wpływa na estetykę i funkcjonalność przestrzeni zewnętrznych.