Park kulturowy jest instytucją powoływaną na mocy ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami z dnia 23 lipca 2003 r. Ustawa ta ma na celu ochronę dziedzictwa kulturowego, które jest istotne dla tożsamości narodowej oraz lokalnych społeczności. Powołanie parku kulturowego oznacza, że na danym obszarze podejmowane są działania mające na celu zachowanie oraz promowanie wartości kulturowych, architektonicznych i krajobrazowych. Przykładem może być utworzenie parku kulturowego w historycznym centrum miasta, gdzie podejmowane są działania mające na celu ochronę zabytkowych budynków, ale również organizację wydarzeń kulturalnych, które przyciągają turystów oraz wspierają lokalną gospodarkę. W ramach parku kulturowego mogą być również realizowane projekty związane z edukacją i popularyzacją wiedzy o dziedzictwie kulturowym, co jest istotne dla budowania świadomości społecznej na temat ochrony zabytków. Warto zwrócić uwagę, że parki kulturowe są zgodne z zasadami zrównoważonego rozwoju, łącząc ochronę dziedzictwa z jego aktywnym wykorzystaniem.
Chociaż inne wymienione akty prawne dotyczą ważnych aspektów ochrony środowiska i budownictwa, nie są bezpośrednio związane z tworzeniem parków kulturowych. Prawo budowlane z dnia 7 lipca 1994 r. koncentruje się na regulacjach dotyczących procesu budowlanego, a nie na ochronie dziedzictwa kulturowego. Z kolei ustawa o ochronie przyrody z dnia 16 kwietnia 2004 r. dotyczy ochrony zasobów przyrody oraz ekosystemów, co również nie jest równoznaczne z instytucją parku kulturowego. Prawo ochrony środowiska z dnia 27 kwietnia 2001 r. zajmuje się regulacjami dotyczącymi ochrony środowiska naturalnego, co również odbiega od głównego celu parków kulturowych, który to cel koncentruje się na zachowaniu dziedzictwa kulturowego. Głównym błędem myślowym w odpowiedziach błędnych jest mylenie ochrony zabytków z szeroką ochroną środowiska, co prowadzi do nieporozumienia w zrozumieniu roli i celu parków kulturowych. Parki kulturowe nie są dedykowane ochronie przyrody, lecz skupiają się na ochronie zbiorów kulturowych oraz architektonicznych, co jest kluczowe dla zachowania tożsamości kulturowej danego regionu.