Parki zdrojowe to specyficzne obiekty architektury krajobrazu, które powstają na terenach o walorach uzdrowiskowych, co oznacza, że ich lokalizacja jest ściśle związana z występowaniem naturalnych źródeł wód mineralnych, borowin czy innych surowców o właściwościach leczniczych. Zwykle są one projektowane w taki sposób, aby wspierać procesy rehabilitacji i zdrowienia, a także promować zdrowy styl życia poprzez udostępnienie przestrzeni do wypoczynku oraz aktywności fizycznej. Przykładem mogą być parki zdrojowe w takich miejscowościach jak Krynica-Zdrój czy Żywiec, gdzie infrastruktura parkowa jest odpowiednio dostosowana do potrzeb kuracjuszy. W parkach tych często znajdują się alejki spacerowe, strefy relaksu, tereny zielone oraz miejsca do wykonywania ćwiczeń rehabilitacyjnych. Standardy projektowania parków zdrojowych podkreślają znaczenie harmonijnej integracji natury z infrastrukturą uzdrowiskową, co wpływa na dobre samopoczucie odwiedzających. Dobre praktyki w tej dziedzinie obejmują zrównoważone zarządzanie zielenią, edukację ekologiczną oraz promocję lokalnych walorów przyrodniczych.
Odpowiedzi związane z dydaktycznymi, historycznymi i użytkowymi walorami terenów nie odzwierciedlają rzeczywistych przyczyn i celów powstawania parków zdrojowych. Walory dydaktyczne, choć istotne w kontekście szerzenia wiedzy i świadomości ekologicznej, nie są głównym czynnikiem determinującym lokalizację ani funkcję parków zdrojowych. Takie tereny mogą być używane do nauki o przyrodzie, jednak ich podstawowym celem jest terapia zdrowotna. Z kolei walory historyczne mogą pełnić ważną rolę w kontekście turystycznym i kulturowym, lecz nie mają bezpośredniego związku z funkcjonowaniem uzdrowisk, które opierają się na naturalnych zasobach. Parki zdrojowe są projektowane przede wszystkim w celu wspierania zdrowia, a nie jako obiekty historyczne czy edukacyjne. Użytkowe walory terenów mogą być związane z wieloma aspektami, takimi jak zarządzanie przestrzenią czy oferta rekreacyjna, ale nie są to czynniki, które definiują parki zdrojowe. Kluczowym błędem w myśleniu jest mylenie różnych rodzajów przestrzeni publicznych i ich przeznaczeń, co prowadzi do nieporozumień w zakresie ich funkcji oraz wartości, jakie oferują społeczeństwu. Parks zdrojowe powinny być zatem postrzegane jako unikalne miejsca, które łączą w sobie elementy zdrowotne, relaksacyjne oraz przyrodnicze, a nie jako obiekty dydaktyczne czy historyczne, które mają inne cele i funkcje w architekturze krajobrazu.