Rewaloryzacja ogrodów zabytkowych jest procesem, który ma na celu przywrócenie i zachowanie ich historycznego oraz artystycznego charakteru. Ogrody te są nie tylko miejscem wypoczynku, ale również elementem dziedzictwa kulturowego, który wymaga szczególnej troski. Rewaloryzacja uwzględnia zarówno aspekty botaniczne, jak i architektoniczne, co oznacza, że należy dbać o zachowanie oryginalnych roślin, układów przestrzennych i elementów małej architektury. Przykładem może być rewaloryzacja ogrodu w Wilanowie, gdzie starannie przywracane są historyczne założenia roślinne oraz architektoniczne, co pozwala na ożywienie historycznego kontekstu tego miejsca. Standardy dotyczące rewaloryzacji ogrodów zabytkowych opierają się na zasadach konserwacji i restauracji, zgodnie z wytycznymi międzynarodowych organizacji, takich jak ICOMOS. Ważne jest, aby proces ten był prowadzony przez specjalistów z zakresu konserwacji, którzy potrafią ocenić wartość historyczną oraz estetyczną ogrodu, a także zaplanować odpowiednie działania, które będą zgodne z zasadami ochrony dziedzictwa.
Pomniki przyrody, budowle habitatowe oraz rezerwaty przyrody są ważnymi elementami ochrony środowiska, jednak nie podlegają rewaloryzacji w takim samym sensie, jak ogrody zabytkowe. Pomniki przyrody są to obiekty przyrodnicze, które zostały uznane za cenne ze względu na swoje walory przyrodnicze, estetyczne lub historyczne, jednak ich ochrona koncentruje się na zachowaniu ich naturalnego stanu, a nie na przywracaniu ich do historycznej formy. Budowle habitatowe, natomiast, odnoszą się do konstrukcji, które mają na celu wspieranie życia dzikich zwierząt, ale nie są związane z tradycją ogrodów. Rezerwaty przyrody są obszarami wydzielonymi w celu ochrony ekosystemów, a ich celem jest zachowanie naturalnych procesów ekologicznych, co wyklucza jakiekolwiek działania rewaloryzacyjne. Typowym błędem myślowym jest mylenie ochrony przyrody z rewaloryzacją, co prowadzi do nieporozumień w zakresie działań konserwatorskich. Kluczowe jest zrozumienie, że rewaloryzacja dotyczy obiektów, które mają wyraźne znaczenie kulturowe, a nie tylko przyrodnicze. W praktyce oznacza to, że ogrody zabytkowe wymagają szczególnego traktowania jako miejsca, które łączą historię, sztukę oraz przyrodę w sposób, który nie jest stosowany do pomników przyrody czy rezerwatów.