Kwalifikacja: OGR.04 - Organizacja prac związanych z budową oraz konserwacją obiektów małej architektury krajobrazu

Wybór nawierzchni betonowej w parku leśnym jest nieodpowiedni z kilku powodów. Beton ma tendencję do zatrzymywania wody, co prowadzi do zwiększonego spływu powierzchniowego, a tym samym negatywnie wpływa na lokalne zasoby wodne oraz ekosystemy. Ta nawierzchnia jest sztywna i nieprzepuszczalna, co przeszkadza w naturalnym obiegu wody i może prowadzić do erozji oraz osłabienia struktury gleby w okolicznych terenach. Zastosowanie nawierzchni tłuczniowej może wydawać się atrakcyjne ze względu na jej walory estetyczne, jednak nie jest optymalnym rozwiązaniem w kontekście parków leśnych. Takie nawierzchnie, choć bardziej przepuszczalne, mogą prowadzić do osiadania kamieni i wymagać regularnej konserwacji, co staje się uciążliwe. Bitumiczne nawierzchnie są również niezalecane, ponieważ ich produkcja i instalacja mają znaczny wpływ na środowisko, a same w sobie generują efekty cieplarniane i ograniczają rozwój lokalnej flory i fauny. Wybór nieodpowiednich nawierzchni wiąże się nie tylko z estetyką, ale przede wszystkim z funkcjonowaniem parku jako miejsca zachowania bioróżnorodności oraz ochrony środowiska. Dlatego kluczowe jest podejmowanie decyzji w oparciu o zasady zrównoważonego rozwoju i ochrony ekosystemów.