Sporządzenie spisu zdawczo-odbiorczego dla materiałów archiwalnych przekazywanych do archiwum państwowego w trzech egzemplarzach jest wymogiem wynikającym z przepisów prawa oraz dobrych praktyk w zakresie zarządzania dokumentacją. Każdy z trzech egzemplarzy pełni odmienną rolę: jeden pozostaje w archiwum przekazującym, drugi jest dla archiwum przyjmującym, a trzeci dla osoby odpowiedzialnej za przekazanie materiałów. Taki podział zapewnia transparentność procesu oraz ułatwia późniejsze odnalezienie dokumentów. W praktyce, spis zdawczo-odbiorczy powinien zawierać szczegółowe informacje o przekazywanych materiałach, takie jak ich nazwa, ilość, daty, a także informacje o osobach odpowiedzialnych za przekazanie i odbiór. Umożliwia to nie tylko prawidłowe prowadzenie ewidencji, ale także udostępnienie materiałów w przyszłości. To podejście jest zgodne z zasadami dobrego zarządzania archiwami, co jest istotne w kontekście zapewnienia trwałości i integralności dokumentów archiwalnych.
Wybór niewłaściwej liczby egzemplarzy spisu zdawczo-odbiorczego dla materiałów archiwalnych może wynikać z braku zrozumienia celu i znaczenia tego dokumentu w procesie archiwizacji. Odpowiedzi wskazujące na cztery, dwa lub pięć egzemplarzy nie uwzględniają kluczowych zasad efektywnego zarządzania dokumentacją. Sporządzanie czterech lub pięciu egzemplarzy może sprawiać wrażenie nadmiarowego, co prowadzi do niepotrzebnych trudności w organizacji i przechowywaniu dokumentów. Z drugiej strony, tworzenie tylko dwóch egzemplarzy może być niewystarczające, ponieważ nie zapewnia odpowiedniego poziomu zabezpieczenia i możliwości odnalezienia dokumentów w przyszłości. Zgodnie z przepisami, niezbędne jest, aby każdy z uczestników procesu przekazywania materiałów miał dostęp do swojego egzemplarza, co zwiększa przejrzystość i odpowiedzialność. Właściwa liczba egzemplarzy spisu zdawczo-odbiorczego jest więc kluczowa dla prawidłowego funkcjonowania systemu archiwizacji. Istotne jest również, aby pamiętać, że w kontekście archiwizacji, każdy dokument musi być starannie ewidencjonowany i klasyfikowany, co wymaga odpowiednich procedur oraz przemyślanej struktury organizacyjnej w archiwach. W przeciwnym razie, ryzyko zagubienia lub błędnego zarządzania materiałami archiwalnymi znacząco wzrasta.