Zasób składnicy akt to termin odnoszący się do dokumentacji niearchiwalnej, którą można zaklasyfikować jako kategorię B. Dokumentacja ta nie jest przeznaczona do długoterminowego przechowywania, a jej okres przechowywania jest zazwyczaj krótki, zgodny z wewnętrznymi regulacjami instytucji. W praktyce oznacza to, że składnice akt gromadzą materiały, które są potrzebne w codziennej działalności administracyjnej, takie jak korespondencja, protokoły zebrań czy inne dokumenty operacyjne. Dobrą praktyką jest regularne przeglądanie tych materiałów oraz ich archiwizacja lub zniszczenie po upływie okresu przechowywania, zgodnie z przyjętymi w instytucji normami. Warto również zaznaczyć, że efektywne zarządzanie dokumentacją niearchiwalną jest kluczowe dla zapewnienia przejrzystości i efektywności pracy organizacji, a także dla spełnienia wymogów prawnych dotyczących przechowywania dokumentów. Standardy ISO 15489 dotyczące zarządzania dokumentacją mogą być przydatne w implementacji systemów archiwizacji dla składnic akt.
W kontekście składnic akt kluczowe jest zrozumienie różnicy pomiędzy materiałami archiwalnymi a dokumentacją niearchiwalną. Odpowiedzi sugerujące, że zasób składnicy akt zawiera tylko materiały archiwalne (kategoria A) są mylące. Materiały archiwalne to dokumenty, które mają wartość historyczną lub prawną i są przechowywane na dłuższy okres, co zupełnie nie odnosi się do zasobów składnicy akt, które koncentrują się na bieżącej dokumentacji. Podobnie, połączenie zasobu historycznego z dokumentacją niearchiwalną w jednym zestawieniu nie odzwierciedla rzeczywistego stanu rzeczy, ponieważ zasoby historyczne są zarezerwowane dla materiałów, które wykazują długoterminową wartość. W praktyce, wiele instytucji popełnia błąd, nie rozróżniając tych dwóch kategorii, co prowadzi do nieefektywnego zarządzania dokumentacją. Ignorowanie wytycznych dotyczących przechowywania dokumentów skutkuje chaosem w archiwizacji oraz problemami z dostępem do informacji, co może być szczególnie problematyczne w kontekście przepisów o ochronie danych osobowych. Kluczowe jest, aby organizacje stosowały się do standardów zarządzania dokumentacją, takich jak ISO 15489, aby uniknąć pułapek związanych z niewłaściwym klasyfikowaniem dokumentacji oraz zapewnić, że zasoby są odpowiednio zarządzane zgodnie z ich rzeczywistą wartością i przeznaczeniem.