Kwalifikacja: EKA.03 - Opracowywanie materiałów archiwalnych
Zawód: Technik archiwista
Jak określa się fiszkę na nieprzezroczystym nośniku, o znormalizowanych wymiarach, na której w ustalonym porządku zapisano określoną liczbę mikrokopii?
Odpowiedzi
Informacja zwrotna
Mikrokarta to nośnik informacji, który charakteryzuje się nieprzezroczystym podłożem oraz znormalizowanymi wymiarami, co umożliwia jego łatwe przechowywanie i archiwizację. Na mikrokartach utrwalona jest określona liczba mikrokopii, które mogą zawierać różnorodne dokumenty, takie jak teksty, obrazy czy rysunki. Przykładem zastosowania mikrokart jest archiwizacja dokumentów w bibliotekach oraz instytucjach naukowych, gdzie ogranicza się przestrzeń zajmowaną przez fizyczne kopie. Mikrokarty są zgodne z międzynarodowymi standardami, takimi jak ISO 21227, co gwarantuje ich trwałość i jakość przechowywanych informacji. Umożliwiają one również łatwe skanowanie i digitalizację, co jest kluczowe w dobie cyfryzacji. W praktyce, mikrokarty wykorzystywane są także w systemach zarządzania dokumentami, pozwalając na efektywną organizację i dostęp do zgromadzonych danych.
Wybór regestu jako odpowiedzi na to pytanie jest nietrafny, ponieważ regest nie jest nośnikiem informacji, lecz formalnym streszczeniem lub opisem dokumentu. Używa się go do syntetyzowania treści dokumentów, co może ułatwić ich identyfikację, ale nie jest to forma fizycznego przechowywania informacji, jak ma to miejsce w przypadku mikrokarty. Facsimile, z kolei, to dokładna reprodukcja oryginalnego dokumentu, często w formie papierowej, co również nie odpowiada definicji mikrokarty. Mikrofilm jest inną formą archiwizacji informacji, w której obrazy dokumentów są przechowywane na filmie fotograficznym, co czyni go różnym od mikrokarty, która jest formą nośnika stałego, zorganizowaną w znormalizowany sposób. Wybierając błędne opcje, często dochodzi do nieporozumień związanych z terminologią i funkcjonalnością poszczególnych rodzajów nośników informacji. Kluczowym błędem jest mylenie formatu nośnika z jego cechami funkcjonalnymi; zarówno mikrofilm, jak i facsimile, mają inne zastosowania i nie są znormalizowanymi nośnikami jak mikrokarta. W praktyce oznacza to, że jeśli przyjmiemy niewłaściwą definicję, możemy nie być w stanie prawidłowo zorganizować lub przetworzyć informacji w odpowiedni sposób, co może prowadzić do kosztownych pomyłek w archiwizacji i zarządzaniu dokumentami.