Odpowiedź 200 dpi jest prawidłowa, ponieważ ta rozdzielczość jest często wystarczająca do uzyskania wysokiej jakości odwzorowania cyfrowego mapy, zwłaszcza w kontekście publikacji i druku. Rozdzielczość 200 dpi pozwala na zachowanie szczegółowości, co jest kluczowe dla map, gdzie detale topograficzne i tekstowe są istotne. Zastosowanie tej rozdzielczości jest zgodne z ogólnie przyjętymi standardami w branży kartograficznej oraz wydawniczej, które zalecają użycie od 150 do 300 dpi w zależności od docelowego medium. Na przykład, w przypadku map drukowanych, 200 dpi zapewnia dobrą jakość przy zachowaniu rozsądnych rozmiarów plików, co jest ważne dla efektywnego zarządzania danymi. Ponadto, w projektach wymagających interaktywności, jak aplikacje mobilne, 200 dpi może okazać się wystarczające do zapewnienia czytelności i estetyki wizualnej. Kluczowym aspektem jest umiejętność dostosowania rozdzielczości do rodzaju odbiorcy i medium, w którym mapa ma być wykorzystana.
Wybór wyższej rozdzielczości, takiej jak 250 dpi, 300 dpi czy 350 dpi, może wydawać się korzystny, ale w wielu przypadkach przekracza rzeczywiste potrzeby odwzorowania map. Wyższe dpi generują większe pliki, co może prowadzić do problemów z przechowywaniem oraz przesyłaniem danych. Przykładowo, w kontekście publikacji internetowych, nadmierna rozdzielczość może spowodować wolniejsze ładowanie się strony oraz wyższe zużycie transferu danych. Istotne jest również rozważenie kontekstu użycia mapy; w przypadku map, które będą oglądane z daleka, jak na przykład w formie wydruku na dużych formatach, 200 dpi wystarcza do zachowania odpowiedniego poziomu detali. Wybór 300 dpi lub 350 dpi, choć teoretycznie zapewnia wyższą jakość, często nie przynosi zauważalnych korzyści wizualnych, a jedynie zwiększa obciążenie systemów komputerowych oraz urządzeń drukarskich. Kluczowe jest zrozumienie, że odpowiednia rozdzielczość powinna być dostosowana do specyfiki projektu i docelowego medium, a nie jedynie dążenie do maksymalizacji wartości dpi.