Zasada proweniencji archiwalnej jest kluczowym elementem w zarządzaniu dokumentacją archiwalną, który zapewnia, że dokumenty są gromadzone i przechowywane w kontekście ich pierwotnego źródła. W przypadku zespołów archiwalnych, zasada ta pozwala na przypisanie dokumentów do konkretnej grupy (zespołu) tworzącej te materiały, co ułatwia późniejsze ich odnalezienie oraz zrozumienie kontekstu ich powstania. Przykładem może być dokumentacja stworzona przez konkretne biuro rządowe, której przynależność do zespołu archiwalnego jest jasno określona. Taka organizacja ułatwia również procesy związane z udostępnianiem materiałów archiwalnych, ich konserwacją oraz digitalizacją, zgodnie z zaleceniami międzynarodowych standardów archiwalnych, takich jak ISAD(G) czy ISAAR(CPF). Dzięki tym standardom archiwa mogą efektywnie zarządzać i prezentować swoje zbiory, co przyczynia się do rozwoju kultury archiwalnej i ochrony dziedzictwa narodowego.
Odpowiedzi terytorialna, organizacyjna oraz kancelaryjna w kontekście zasady proweniencji archiwalnej są niepoprawne, gdyż każda z tych koncepcji odnosi się do innego aspektu organizacji dokumentów. Odpowiedź terytorialna sugeruje, że przynależność dokumentów zależy od lokalizacji ich powstania, co nie jest zgodne z zasadą proweniencji. Ta zasada podkreśla, że źródło dokumentów powinno być związane z organizacją, która je wytworzyła, a nie z miejscem ich przechowywania. Odpowiedź organizacyjna mogłaby odnosić się do struktury wewnętrznej instytucji, jednak nie oddaje ona sensu zasady proweniencji, która koncentruje się na zachowaniu kontekstu twórcy, a nie na organizacyjnych podziałach. Kancelaryjna zaś odnosi się bardziej do praktyk związanych z obiegiem dokumentów oraz ich klasyfikacją w ramach kancelarii, co również jest różne od koncepcji proweniencji. Zrozumienie zasady proweniencji jest kluczowe w archiwistyce, ponieważ błędna klasyfikacja dokumentów może prowadzić do chaosu w archiwach i komplikacji w dostępie do ważnych informacji. Każde z tych podejść może wprowadzać mylne kierunki w organizacji zbiorów archiwalnych i zaburzać systemy, które opierają się na historii oraz działalności twórcy dokumentów.