Kwalifikacja: TKO.02 - Montaż i eksploatacja urządzeń i systemów sterowania ruchem kolejowym

W praktyce utrzymania rozjazdów wiele osób sądzi, że wkładka o większej grubości, jak 3 mm, 4 mm czy nawet 6 mm, będzie właściwa do sprawdzenia przylegania iglicy do opornicy. Takie myślenie wynika często z przekonania, że większy dopuszczalny luz nie wpłynie znacząco na bezpieczeństwo przejazdu pociągów albo że konstrukcja rozjazdu jest na tyle masywna, że poradzi sobie z takimi odchyleniami. Niestety to jest błędne podejście. Normy kolejowe jasno wskazują, że kluczową kwestią jest minimalizacja luzu właśnie na wysokości ostrza, bo to tam koło lokomotywy czy wagonu pierwsze styka się z iglicą. Pozostawienie szczeliny większej niż 1 mm może skutkować nie tylko większym hałasem i drganiami, ale też przyspieszonym zużyciem elementów, uszkodzeniami końcówek iglicy i wybijaniem opornicy, a w skrajnych przypadkach nawet zagrożeniem wykolejeniem. Praktyka pokazuje, że w terenie część pracowników błędnie używa grubszych wkładek, tłumacząc się wygodą lub brakiem odpowiedniej miarki – to typowy błąd wynikający raczej z rutyny niż świadomej decyzji. Tak naprawdę te kilka milimetrów robi ogromną różnicę: im większy luz, tym bardziej pogarsza się prowadzenie zestawu kołowego po rozjeździe, a cała konstrukcja szybciej się zużywa. Moim zdaniem nie można tu iść na żadne kompromisy – dobrych rozjazdów nie da się zrobić "na oko". Trzeba trzymać się dokładnie tej 1-milimetrowej tolerancji, bo to jest sprawdzona i wymagająca praktyka wynikająca z setek analiz przypadków awarii i wypadków na torach. Jeśli ktoś zakłada, że 3, 4 czy 6 mm wystarczy, to niestety ignoruje podstawowe zasady bezpieczeństwa i dobre tradycje branży kolejowej.