Kwalifikacja: TKO.02 - Montaż i eksploatacja urządzeń i systemów sterowania ruchem kolejowym

W temacie widoczności semaforów wjazdowych na liniach pierwszorzędnych można się łatwo pomylić, bo liczby typu 100, 200 czy nawet 300 metrów wydają się na pierwszy rzut oka całkiem rozsądne, szczególnie jeśli ktoś nie miał okazji obserwować, jak szybko zbliża się pociąg jadący 120 km/h. Jednak takie odległości są po prostu zbyt małe, by zapewnić realne bezpieczeństwo. W praktyce maszynista przy tej prędkości potrzebuje znacznie więcej czasu na reakcję niż mogłoby się wydawać – od momentu zauważenia sygnału do rozpoczęcia hamowania czy podjęcia innych decyzji. Odpowiedzi wskazujące na 100 m lub 200 m wynikają zazwyczaj z mylenia wymagań dla niższych kategorii linii albo dla niższych prędkości jazdy (np. bocznic czy małych stacji), gdzie rzeczywiście mniejsze dystanse mogą być akceptowalne. 300 m to nieco bliżej prawdy, bo niektóre stare normy czy przestarzałe linie rzeczywiście przewidywały niższe progi, ale obecnie to nie wystarcza – nowoczesne standardy branżowe i instrukcje PKP PLK jasno mówią: 400 m to minimum dla takich parametrów ruchu. Typowym błędem jest też nieprzemyślenie realiów jazdy – na drugim planie zostawia się kwestie warunków pogodowych, infrastruktury czy zmęczenia maszynisty. Czasem ktoś sugeruje się także długością toru do semafora zamiast widocznością samego sygnału, a to nie to samo! Warto zapamiętać, że przepisy nie bez powodu są tu rygorystyczne – chodzi o życie ludzi i ochronę taboru. To pokazuje, że choć „wydaje się, że szybciej się nie jedzie” i „widać przecież z daleka”, to w regulacjach nie ma miejsca na domysły. 400 metrów widoczności to po prostu standard, od którego nie wolno odchodzić, szczególnie na głównych liniach kolejowych.