To jest właśnie przykład blokady liniowej wieloodstępowej typu Eac, 3- lub 4-stawnej. Takie rozwiązanie pozwala na utworzenie na szlaku kilku odstępów, a więc pociągi mogą na tym samym szlaku poruszać się jeden za drugim – ale tylko wtedy, gdy każdy kolejny odstęp jest wolny. Eac to blokada samoczynna, która w przeciwieństwie do blokady jednoodstępowej (np. Eap), pozwala na zwiększenie przepustowości linii kolejowej. W praktyce daje to duży komfort – zarządca infrastruktury może lepiej rozplanować ruch, a dyżurni znają precyzyjnie położenie pociągów na poszczególnych odcinkach. W symulatorze wyraźnie widać układ kilku odstępów, powtarzacze i układ sterowania charakterystyczny dla Eac. Co ciekawe, przy przełączaniu rodzaju blokady w panelu, można od razu zauważyć różnice w układzie odstępów i obsługi. Według instrukcji branżowych PKP PLK i IR-1, zastosowanie blokady wieloodstępowej jest dziś standardem na liniach o większym natężeniu ruchu. Moim zdaniem warto się uczyć tego rozwiązania, bo praktyka pokazuje, że coraz rzadziej spotyka się starsze wersje blokad. Obsługa wymaga rozumienia zasad kolejności pociągów i działania powtarzaczy, ale daje naprawdę fajną możliwość kontroli ruchu.
Na pierwszy rzut oka niektóre elementy panelu mogą kojarzyć się z innymi rozwiązaniami, ale warto zwrócić uwagę na kluczowe detale techniczne. Blokada liniowa jednoodstępowa typu Eap, choć dość popularna na mniej uczęszczanych liniach, ma zupełnie inny sposób prezentacji – tam mamy tylko jeden odstęp między posterunkami, nie ma możliwości obserwacji kilku odcinków zajętości między stacjami. W przypadku blokady Eap nie zobaczymy powtarzaczy dla kilku odcinków ani opcji wyboru liczby staw (jak tutaj), bo logika blokady jest uproszczona i każdorazowo dotyczy tylko jednego pociągu na szlaku. Z kolei samoczynna sygnalizacja przejazdowa typu SPA-2 to całkowicie odmienny temat – dotyczy automatyki przejazdowej, nie sygnalizacji czy blokad szlakowych, więc nie znajdziemy tu charakterystycznych przycisków, kontrolek i układu przejazdów, jakie spotyka się w systemach przejazdowych. Kostkowy pulpit nastawczy natomiast to pulpit fizyczny, zbudowany z tzw. kostek, na których odzwierciedlony jest plan stacji – nie ma tu ani graficznego odwzorowania linii z podziałem na odstępy, ani systemów powtarzaczy charakterystycznych dla Eac. Moim zdaniem często myli się pojęcia związane z blokadami i pulpitem, bo niektórzy utożsamiają graficzny panel z fizycznym pulpitem nastawczym, a to są zupełnie różne sprawy. W praktyce rozpoznanie systemu na podstawie liczby odstępów i sposobu sterowania to podstawa – jeśli widzimy konfigurację kilku odcinków szlakowych i powiązane z nimi powtarzacze, to mamy do czynienia z wieloodstępową blokadą, taką jak Eac. To rozwiązanie jest nie tylko najbardziej nowoczesne, ale też znacząco zwiększa bezpieczeństwo i płynność ruchu kolejowego.