Kwalifikacja: ELM.04 - Eksploatacja układów automatyki przemysłowej

W omawianej sytuacji nietrudno wpaść w pułapkę błędnej oceny sprawności czujników tylko na podstawie pojedynczego pomiaru lub przez nieuwzględnienie całej charakterystyki temperaturowej. W tabeli widać, że czujnik Pt100 zachowuje się prawidłowo: przy 0 °C wskazuje 100 Ω, a dla -20 °C oraz 60 °C wartości są zgodne z normą (odpowiednio około 92 Ω i 123 Ω). Tutaj naprawdę nie ma się do czego przyczepić. Natomiast Ni100 i Pt1000 wykazują poważne odchylenia. Ni100 w -20 °C pokazuje 100 Ω – taka rezystancja powinna występować przy 0 °C, a nie przy ujemnej temperaturze. To sugeruje, że czujnik jest uszkodzony, np. ma zwarcie wewnętrzne lub jest źle skalibrowany, przez co jego wskazania nie są wrażliwe na zmianę temperatury w analizowanym zakresie. Pt1000 natomiast przy 60 °C wykazuje tylko 1000 Ω, podczas gdy w praktyce wartość ta powinna być wyraźnie wyższa (ok. 1230 Ω wg charakterystyk). To nie jest niewielka rozbieżność, tylko poważna wada dyskwalifikująca ten czujnik z zastosowań regulacyjnych. Często spotyka się tu myślenie, że czujnik jest dobry, jeśli jego wskazanie dla jednej temperatury pasuje do tabeli – to błąd, bo w praktyce liczy się cała charakterystyka pracy, a nie tylko punkt zerowy. Ignorowanie odchyleń przy innych temperaturach prowadzi do błędów regulacji, niestabilności systemu i ryzyka uszkodzenia instalacji. Moim zdaniem warto patrzeć na całość pomiarów i opierać się na normach, takich jak IEC 60751 dla Pt-czujników, gdzie jest jasno określona dopuszczalna tolerancja. Wnioski wyciągnięte tylko na podstawie częściowych danych albo przy założeniu, że jeden błąd dyskwalifikuje wszystkie czujniki, są nietrafione. W praktyce zawodowej niejednokrotnie spotykałem się z sytuacjami, gdzie właśnie takie błędy prowadziły do kosztownych przestojów i problemów eksploatacyjnych. Dlatego tak ważne jest, żeby nie pomijać żadnego szczegółu w analizie wyników pomiarów.