Kwalifikacja: ELM.04 - Eksploatacja układów automatyki przemysłowej

Analizując zestawione wyniki pomiarów trzech różnych czujników temperatury, można zauważyć kilka kluczowych aspektów, które prowadzą do poprawnej diagnozy. Częstym błędem jest sugerowanie się wyłącznie jednym pomiarem lub nieznajomość typowych charakterystyk poszczególnych czujników. Przykładem jest Pt1000, który powinien wykazywać dokładnie 1000 Ω przy 0°C (norma IEC 60751), a jego wartości w tabeli są bardzo bliskie wzorcowym — dla -20°C mamy 921,60 Ω, dla 0°C 1000,00 Ω, a dla 60°C 1232,40 Ω, co pokrywa się z tabelą charakterystyk. Tymczasem Pt100 przy 0°C wykazuje 92,16 Ω, podczas gdy zgodnie z normą powinien mieć 100 Ω — to bardzo duże odchylenie, świadczące o poważnym uszkodzeniu lub degradacji elementu. Analogicznie z Ni100: dla -20°C pokazuje 100 Ω, a powinno być około 92 Ω, natomiast przy 0°C już 114,21 Ω przy oczekiwanych 100 Ω — to jasny sygnał, że czujnik niklowy nie działa prawidłowo. Tak duże rozbieżności wskazują na awarię, a nie błąd kalibracyjny czy produkcyjny. Dość często spotykanym błędem myślowym jest uznanie, że skoro czujnik w jednym punkcie pokazuje prawidłową wartość, to cały jest sprawny — to nieprawda, bo najważniejsza jest zgodność przebiegu charakterystyki w całym zakresie temperatur. W praktyce takie rozbieżności mogą prowadzić do poważnych błędów w procesie technologicznym, zwłaszcza w branży spożywczej, farmaceutycznej czy HVAC, gdzie precyzja pomiaru temperatury jest kluczowa. Dlatego zawsze trzeba patrzeć na cały przebieg charakterystyki czujnika, a nie tylko na jeden pomiar. Z tego względu prawidłowa odpowiedź to uszkodzenie czujników Pt100 i Ni100 — błędne jest uznanie, że Pt1000 również jest uszkodzony, bo w rzeczywistości jego parametry są zgodne z przyjętymi standardami. Warto uczyć się od praktyków, bo w pracy na obiektach technicznych takie sytuacje pojawiają się naprawdę często.