Kwalifikacja: ELM.04 - Eksploatacja układów automatyki przemysłowej

Analizując powyższe odpowiedzi, można zauważyć, że są one wynikiem dość typowych nieporozumień związanych z interpretacją pomiarów rezystancji uzwojeń oraz izolacji. Przede wszystkim – jeśli w tabeli wartości rezystancji między zaciskami uzwojeń (U1-U2, V1-V2, W1-W2) mieszczą się w zakresie około 21–22 Ω, to świadczy to o tym, że uzwojenia nie są przerwane – bo przerwa w uzwojeniu dawałaby wynik bliski nieskończoności (∞). Tak więc stwierdzenie, że występuje przerwa w uzwojeniu V1-V2 lub U1-U2, nie zgadza się z rzeczywistością. To jest klasyczny błąd polegający na utożsamianiu 'nieskończoności' z miejscem, gdzie ona faktycznie nie występuje – pomiędzy zaciskami fazowymi uzwojeń nie powinno być ∞, tylko dla porównań międzyfazowych lub międzyfazowych do masy. Kolejna błędna koncepcja to zwarcie między uzwojeniami U1-U2 oraz W1-W2. Gdyby rzeczywiście występowało zwarcie między uzwojeniami, to pomiary pomiędzy odpowiednimi zaciskami pokazywałyby wartości bliskie zeru lub wyraźnie niższe niż dla sprawnych uzwojeń, a nie wartości typowe dla poprawnej rezystancji uzwojenia. Czasami też można się pomylić, patrząc na wyniki ∞ pomiędzy U1-V1, V1-W1, U1-W1 – ale to jest poprawny objaw rozdzielonych (niepołączonych) uzwojeń lub odłączonych końcówek. Najbardziej mylące bywają wyniki pomiarów izolacji do ziemi. Gdy jedna z faz pokazuje bardzo niską rezystancję do PE (jak te 30 Ω dla W1-PE), to jest to typowy objaw zwarcia uzwojenia do obudowy – i to, moim zdaniem, najważniejsze, na co trzeba patrzeć przy tego typu testach. Branżowe dobre praktyki podkreślają, by zawsze oceniać wyniki pomiarów kompleksowo, nie skupiać się tylko na jednym aspekcie, bo łatwo wtedy o pomyłkę. W codziennej pracy elektromonterów i serwisantów takie interpretacje są na wagę złota, bo pomagają uniknąć błędów, które mogą prowadzić nawet do poważnych awarii lub zagrożeń dla ludzi.