Kwalifikacja: ELM.04 - Eksploatacja układów automatyki przemysłowej

Wiele osób podczas analizowania układów sterowania skupia się zbyt mocno na pojedynczych stykach przekaźników, pomijając zależności logiczne w całym schemacie. Przypisanie winy stykowi przekaźnika -K1:13-14 czy -K1:23-24 jest dość częstym błędem, wynikającym z uproszczonego myślenia typu „jeśli coś nie działa, to pewnie pierwszy przekaźnik w torze jest winny”. Jednak w tej konkretnej aplikacji lampka sygnalizacyjna H1 kontrolowana jest wyłącznie przez elementy powiązane bezpośrednio z przekaźnikami K2 i K3, a nie przez sam przekaźnik K1. Styki K1:13-14 i K1:23-24 odpowiadają za wcześniejsze etapy sterowania, a więc za inicjowanie zasilania kolejnych torów układu, lecz same nie mają wpływu na wygaszenie się lampki H1 po uruchomieniu cyklu (czyli po przełączeniu przekaźników K2 i K3). Przypisywanie winy „przekaźnikowi K1 i K3” również jest niewłaściwe, bo gdyby –K1 nie działał, układ nie przechodziłby do dalszych etapów; objawiłoby się to raczej brakiem reakcji całego ciągu, a nie tylko brakiem wygaszenia lampki. Typowym błędem jest też nieuwzględnianie, że lampki sygnalizacyjne często pracują jako wskaźniki logicznego „OR”, a więc nie zależą od pojedynczego styku, ale od współpracy kilku elementów. Moim zdaniem, już na etapie budowania lub testowania układu warto zawsze analizować logikę sterowania od końcowego elementu wykonawczego wstecz – to pozwala uniknąć takich pomyłek i szybciej wychwycić rzeczywiste miejsce usterki. W realnym utrzymaniu ruchu taka umiejętność logicznej analizy jest zdecydowanie ważniejsza niż mechaniczne sprawdzanie każdego po kolei styku.