Hełmy ochronne przeznaczone do użytkowania przez kierowcę i pasażera motocykla nie są uznawane za środki ochrony indywidualnej w kontekście przepisów BHP. Działania związane z bezpieczeństwem pracy koncentrują się na sprzęcie, który chroni przed specyficznymi zagrożeniami zawodowymi. W przypadku hełmów motocyklistycznych, chociaż pełnią one funkcję ochrony, ich zastosowanie dotyczy przede wszystkim ruchu drogowego, a nie warunków pracy. Przykładem prawidłowego zastosowania środków ochrony indywidualnej są hełmy ochronne używane w budownictwie czy w górnictwie, które są przystosowane do ochrony przed upadkiem przedmiotów oraz innymi zagrożeniami charakterystycznymi dla tych branż. Zgodnie z normą PN-EN 397, hełmy ochronne powinny być projektowane i testowane pod kątem specyficznych zagrożeń występujących w danym miejscu pracy, co nie obejmuje sytuacji związanych z jazdą na motocyklu.
Kapelusze ochronne oraz czapki ochronne są projektowane z myślą o ochronie przed różnymi czynnikami, ale nie spełniają one standardów, które kwalifikują je jako środki ochrony indywidualnej w kontekście BHP. Kapelusze ochronne, często stosowane w rolnictwie czy w pracach na świeżym powietrzu, mają na celu ochronę przed słońcem, a ich konstrukcja nie zapewnia odpowiedniego poziomu bezpieczeństwa w sytuacjach zagrożenia, takich jak upadek przedmiotów. Z kolei czapki ochronne, które często są mylone z hełmami, nie mogą być stosowane jako jedyny środek ochrony w środowiskach przemysłowych, gdzie wymagane są normy bezpieczeństwa. Istotnym błędem jest przekonanie, że każdy rodzaj odzieży ochronnej może pełnić te same funkcje. W rzeczywistości, zgodnie z przepisami, każdy rodzaj środka ochrony indywidualnej musi być zgodny z odpowiednimi normami, takimi jak PN-EN 812 dla hełmów i kasków. Właściwe zastosowanie sprzętu ochronnego jest kluczowe dla minimalizacji ryzyka i zapewnienia bezpieczeństwa, dlatego ważne jest, aby pracownicy korzystali z odpowiednich środków dostosowanych do specyfiki ich pracy.