Metoda OWAS (Ogólny System Oceny Pracy) jest narzędziem stosowanym do analizy ergonomicznej, które pozwala na klasyfikację pozycji ciała oraz wartości obciążenia zewnętrznego. Jej głównym celem jest identyfikacja niekorzystnych warunków pracy, które mogą prowadzić do urazów i schorzeń układu mięśniowo-szkieletowego. OWAS umożliwia ocenę pozycji ciała pracownika w trakcie wykonywania określonych czynności oraz określenie, jakie obciążenie zewnętrzne (np. masy przedmiotów, które są podnoszone lub przenoszone) jest na niego wywierane. Przykładem zastosowania metody OWAS jest analiza stanowisk pracy w magazynach, gdzie pracownicy często podnoszą ciężkie przedmioty. Dzięki tej metodzie można zidentyfikować niewłaściwe pozycje ciała, które mogą prowadzić do kontuzji, a następnie wdrożyć zmiany w organizacji pracy lub wprowadzić narzędzia ułatwiające pracę, takie jak wózki transportowe. OWAS jest zgodna z międzynarodowymi standardami ergonomii, co sprawia, że jest uznawana za skuteczne narzędzie w poprawie warunków pracy oraz bezpieczeństwa.
Wybór odpowiedzi, która koncentruje się na analizie rytmu pracy, klasyfikacji obciążenia psychicznego lub wartości obciążenia fizycznego, nie uwzględnia specyfiki metody OWAS. Analiza rytmu pracy odnosi się do oceny tempa wykonywania zadań i organizacji pracy, co jest istotne, ale nie jest kluczowym elementem metody OWAS. Klasyfikacja obciążenia psychicznego skupia się na ocenie stresu i obciążenia psychicznego pracownika, nie zaś na aspektach biomechanicznych, które są fundamentem OWAS. Z kolei określenie wartości obciążenia fizycznego może dotyczyć różnych metod oceny, ale niekoniecznie wiąże się z klasyfikacją pozycji ciała, która jest kluczowa w OWAS. Metoda ta bazuje na analizie pozycji ciała i stosunku do obciążenia zewnętrznego, co oznacza, że nie można jej mylić z ogólną analizą fizycznych obciążeń. Typowym błędem myślowym jest przyjęcie, że badanie obciążeń fizycznych i psychicznych można przeprowadzić za pomocą tego samego narzędzia analitycznego. OWAS jest narzędziem skoncentrowanym na ergonomii i biomechanice, a nie na aspektach psychologicznych czy rytmicznych pracy. Zrozumienie tej metody w kontekście jej prawidłowego zastosowania i ograniczeń jest kluczowe dla uzyskania efektywnych wyników w poprawie warunków pracy.