Podstawowym zadaniem ergonomii koncepcyjnej jest ustalenie wzajemnych relacji człowiek - maszyna - środowisko. Ergonomia koncepcyjna koncentruje się na projektowaniu i doskonaleniu systemów, które integrują ludzi z technologią w sposób, który maksymalizuje wydajność, bezpieczeństwo i komfort. Przykładem zastosowania tej dziedziny jest projektowanie interfejsów użytkownika w oprogramowaniu, które uwzględnia naturalne zachowania i potrzeby użytkowników, co prowadzi do zwiększonej efektywności pracy. Dobry projekt ergonomiczny uwzględnia również aspekty fizyczne, takie jak dostosowywanie wysokości biurka do wzrostu pracownika, co wpływa na zmniejszenie ryzyka urazów mięśniowo-szkieletowych. W praktyce zastosowanie ergonomii koncepcyjnej polega na przeprowadzaniu analizy zadania, aby zidentyfikować potencjalne problemy oraz wprowadzenie innowacyjnych rozwiązań, które poprawiają interakcję człowieka z maszynami oraz z otoczeniem. Takie podejście pomaga w optymalizacji systemów pracy, co jest zgodne z międzynarodowymi standardami, takimi jak ISO 9241, które definiują wymagania dotyczące ergonomii w kontekście interakcji człowiek-komputer.
Wybór odpowiedzi, który koncentruje się na usunięciu nieprawidłowości w środowisku pracy, modernizacji maszyn oraz poprawie warunków pracy na istniejących stanowiskach, jest zbyt ograniczony i nie uwzględnia kompleksowego podejścia, jakie oferuje ergonomia koncepcyjna. Usuwanie nieprawidłowości, choć ważne, jest jedynie reakcją na istniejące problemy, a nie proaktywnym podejściem do projektowania. Modernizacja maszyn i urządzeń może poprawić efektywność, ale nie zawsze rozwiązuje fundamentalne problemy związane z interakcją człowiek-maszyna, które mogą występować w danym środowisku pracy. Z kolei poprawa warunków pracy na istniejących stanowiskach jest często niewystarczająca bez przemyślenia relacji między użytkownikami a systemami, z którymi pracują. Ergonomia koncepcyjna zaś, poprzez analizę wzajemnych relacji, pozwala na stworzenie zharmonizowanego systemu, który bierze pod uwagę zarówno potrzeby ludzi, jak i możliwości technologiczne. Typowym błędem myślowym jest zakładanie, że modyfikacja istniejących rozwiązań wystarczy do poprawy sytuacji; w rzeczywistości kluczowe jest zrozumienie, jak te elementy współdziałają i jakie są ich wzajemne powiązania. Bez takiego podejścia, możemy wprowadzać zmiany, które nie przynoszą oczekiwanych rezultatów, a czasami mogą wręcz pogorszyć sytuację ze względu na nowe, niewłaściwe interakcje między człowiekiem a technologią. Z tego względu istotne jest, aby projektowanie systemów pracy opierało się na holistycznym zrozumieniu ergonomii koncepcyjnej.