Wzór R = S • E • P jest kluczowym elementem metody Risk Score, która służy do oceny poziomu ryzyka w różnych dziedzinach, w tym w zarządzaniu bezpieczeństwem i ochroną zdrowia. W tym wzorze R oznacza poziom ryzyka, S to wskaźnik skutków, E oznacza prawdopodobieństwo wystąpienia zagrożenia, a P to wskaźnik narażenia. Dzięki temu wzorowi można ilościowo określić, jak różne czynniki wpływają na ryzyko, co pozwala na bardziej precyzyjne planowanie działań zapobiegawczych. Przykładowo, w analizie ryzyka w firmie produkcyjnej, można zastosować ten wzór do oceny ryzyka wystąpienia wypadku w zależności od ciężkości potencjalnych skutków, prawdopodobieństwa ich wystąpienia oraz liczby pracowników narażonych na te zagrożenia. Zgodnie z wytycznymi ISO 31000, stosowanie metody Risk Score wspiera podejmowanie świadomych decyzji, co jest niezbędne w tworzeniu skutecznych strategii zarządzania ryzykiem i zgodności z regulacjami. W praktyce, stosowanie tego wzoru prowadzi do lepszego zrozumienia ryzyk oraz umożliwia priorytetyzację działań w celu ich minimalizacji.
Graf Ryzyka i PHA (Analiza Potencjalnych Zagrożeń) to podejścia stosowane w ocenie ryzyka, jednak nie korzystają one z tego konkretnego wzoru. Graf Ryzyka, jako wizualne narzędzie, przedstawia różne kategorie ryzyk i ich wpływ na organizację, jednak nie definiuje ich w sposób ilościowy przy użyciu wzoru R = S • E • P. Jego zastosowanie polega głównie na identyfikacji i klasyfikacji zagrożeń, co jest istotne, ale nie daje kompleksowego obrazu ryzyka w kontekście jego prawdopodobieństwa i potencjalnych skutków. PHA natomiast koncentruje się na identyfikacji zagrożeń i ocenianiu ich ciężkości, ale również nie korzysta z podanego wzoru. Skupia się na analizie potencjalnych zagrożeń w systemach, co czyni ją bardziej jakościowym podejściem. Risk Score, będąc narzędziem opartym na ilościowych analizach, pozwala na bardziej dokładne określenie poziomu ryzyka, łącząc wszystkie te elementy w jeden wynik. W związku z tym, wybierając jedną z wymienionych metod, można niepoprawnie przyjąć, że inne podejścia dostarczą tak samo dokładnych i ilościowych wskazań dotyczących ryzyka, co prowadzi do błędnych wniosków o ich skuteczności w zarządzaniu ryzykiem.