Praca stolarza w pozycji wymuszonej jest uznawana za najbardziej niekorzystną dla zdrowia oraz wydajności. Tego rodzaju pozycja często prowadzi do przeciążeń układu mięśniowo-szkieletowego, co może skutkować bólami pleców, szyi i stawów. Wymuszone pozycje pracy ograniczają naturalny zakres ruchu i mogą prowadzić do długotrwałego napięcia mięśniowego. Przykładem może być sytuacja, w której stolarz pracuje na niskim stole roboczym, co zmusza go do schylania się przez dłuższy czas. Standardy BHP oraz ergonomii w przemyśle stolarstwa zalecają unikanie takich pozycji i promują projektowanie stanowisk pracy w sposób, który umożliwia naturalne i wygodne ułożenie ciała. Właściwe praktyki obejmują regulowanie wysokości stanowisk roboczych, stosowanie narzędzi ergonomicznych oraz częste zmiany pozycji, co pomaga w redukcji zmęczenia i ryzyka kontuzji.
Pozycje siedząca, stojąca i przemienna, choć mają swoje wady, nie są tak niekorzystne jak pozycja wymuszona. Praca w pozycji siedzącej, mimo że może prowadzić do problemów z krążeniem czy osłabieniem mięśni, pozwala na większą stabilność i komfort w przypadku długotrwałych zadań precyzyjnych, takich jak montaż małych elementów. W przypadku pozycji stojącej, podczas której stolarz wykonuje prace wymagające większej siły, jak na przykład cięcie dużych elementów drewna, może wystąpić szybkie zmęczenie nóg, ale dobrze zaprojektowane stanowisko pracy, z możliwością rotacji czy korzystania z podpór, może znacznie zredukować te niedogodności. Praca w pozycji przemiennej, czyli zmiana między pozycją stojącą a siedzącą, jest jedną z najlepszych praktyk, ponieważ pozwala na zmniejszenie ryzyka urazów oraz przeciążeń. Warto zauważyć, że błędne myślenie o najgorszej pozycji pracy stolarza często wynika z braku zrozumienia wpływu ergonomii na zdrowie pracowników. Należy dążyć do projektowania stanowisk pracy w oparciu o zasady ergonomii, aby zminimalizować ryzyko kontuzji i poprawić komfort pracy.